Hier in New York, is het er allemaal tegelijkertijd: Het kleine en het grote, het overzicht en het minieme menselijk handelen, letterlijk in zoveel lagen. Op het hoogste punt van het Whitney Museum beleef je de directheid van die mensen om je heen, je ziet andere mensen zitten op dakterrassen in de verte, ze wandelen nog goed zichtbaar over de straten, de auto’s sjezen over de rondweg… je voelt je én geborgen én helemaal vrij.
Ik bleef lang kijken naar schilderijen die over de stad zelf gaan en vond ze allemaal zo goed getroffen in kleur en dynamiek. De Brooklyn Bridge van Joseph Stella, die hij vaak als onderwerp had; de brug had voor hem een religieuze dimensie, als een kathedraal. Dat licht op de daken van Edward Hopper. Die combinatie ook; van zo’n klein platje waar alles op menselijke maat zou kunnen gebeuren en zo’n hoog appartementencomplex. Het leven onder de ijzeren metrobruggen, boven ratelt de trein, eronder zijn er winkeltjes, het is er veel in allerlei buurten.
En dan Gertude Vanderbilt Whitney, in 1916 afgebeeld in kleurrijke broek, zij is de moderne kunstverzameling van het Whitney Museum begonnen, zoals Helene Kröller Müller verantwoordelijk is voor het museum in de Hoge Veluwe dat haar naam draagt. Fijn, die rijke vrouwen!
Graffiti; goed zichtbaar, onderweg uit de metro naar het museum en een glimp van wat wellicht een gemeenschappelijke tuin wordt.
Ik heb nu dus ontdekt, dat ik ook korte filmpjes hier kan toevoegen. Deze geeft in 17 seconden een overzicht.
