Het was de laatste kans om op de vrije vrijdagavond de Whitney Biënnale te gaan bekijken in het Whitney museum. Barstensvol jonge mensen en natuurlijk weer, alle nationaliteiten. Zó natuurlijk vind ik het nog steeds niet, ik blijf mijn ogen uitkijken. In de kledingstijlen vertegenwoordigen ze ook nog eens talloze subculturen, waarbij afkomst niet dicteert.
In dit werk kwamen de concrete werkelijkheid van al die verschillende kijkers, samengesteld uit zoveel invloeden die New York zo rijk maken, samen met het werk in de zaal. Heel wonderlijk; alsof ze met elkaar aan het praten waren.
Buiten op het terras had ik dezelfde ervaring, toen ik deze vrouw het beeld van een andere vrouw zag bekijken.
Deze toevallige synchroniteit begon al bij binnenkomst, toen ik een stadse vrouw zag kijken naar deze beeldengroep; ze hadden een fysieke gelijkenis.
