Elke maandag en vrijdag is er pianomuziek in Bryant Park. Er zaten vooral ouderen en ik kreeg ineens een sterke herinnering uit het Wijkcentrum: Maandagochtend; Bewegen op muziek, tijdens de koffiepauze en dan hoorde ik ze hun weekendbelevenissen uitwisselen. Waarschijnlijk was dit de eerste keer sinds mijn vroegtijdige pensionering dat ik weer een groep ouderen bij elkaar zag keuvelen.
Wat is het er ontzettend geanimeerd! Als Rockefeller Center het dorpsplein is van de stad, dan is Bryant Park er de zomerse huiskamer. In de winter is het groene grasveld een schaatsbaan met winkeltjes eromheen. Ik las er voor het eerst de papieren New York Times, waar ik al jaren digitaal op ben geabonneerd.
Ik las dat vandaag ook de Onafhankelijkheidsdag van India gevierd werd en dat er daartoe een Parade was met eetstalletjes in een straat, niet eens zo ver van Bryant Park. Het schoot door mij heen, hoe het zou zijn als de onafhankelijkheidsdag van Indonesië op 17 Augustus, ook elk jaar gevierd zou worden met een parade… zou dat lucht geven aan een nieuwe generatie, een gevoel van verbondenheid en dat je ergens vandaan komt? Had ik dan als vanzelf meegedaan? Nu is er alleen Keti Koti rondom het slavernijverleden.
Ik besloot ter plekke om er naar op zoek te gaan, maar halverwege stopte ik met deze een beetje onzinnige actie. Ik wist helemaal niks over de tijden.
Dus ik ging op zoek naar boekhandel Rizolli, die ook in de buurt moest zijn. Uit de film Falling in Love wist ik dat ze daar wel kunst- en koffietafel-boeken hebben, want Meryl Streep en Robert de Niro nemen tijdens hun kerstboodschappen per ongeluk elkaars boek mee naar huis, over tuinieren en de scheepvaart. Hé? De winkel was zóveel kleiner dan ik dacht. Dat bleek te kloppen; de oude Rizolli’s, in een pand met meerdere verdiepingen, kroonluchters en houten trappen bleek niet meer te bestaan. Dit lijkt een schuur in verhouding met wat het was.
Wat niet zomaar zo snel kan veranderen, zijn al die iconische wolkenkrabbers. Midtown Manhattan staat er vol van en ik blijf op apegapen. Daaruit blijk ik een toerist, want New Yorkers kijken nooit omhoog. Als alle stoplichten tegelijk op rood springen voor de voetgangers, heb je telkens even de illusie dat er lege straten zijn.
Ik keerde weer terug in Bryant Park. Voor mijn neus werd de grote parasol ineengevouwen. Toch grappig om even vast te leggen. Mijn IPad is ondertussen een deel van mijn lichaam geworden.
Het was Blue Moon: een uitzonderlijke grote volle maan. Ik dacht er nog even over, om naar de rivier te gaan, maar had wel weer genoeg meegemaakt voor een dag. Er was wel veel licht boven de daken van de huizen, bij aankomst, maar de maan stond, denk ik, nog niet hoog genoeg om deze te zien. Er liep wel een vrouw met kinderen voorbij met op haar T-shirt: Swifties for Harris.
Vorig jaar kwam ik altijd orthodoxe Joden tegen, die tot laat in de avond nog bijeenkomsten hadden, nu niet.
