En toen was het ineens voorbij, door de regen…nog een heel poosje stonden mensen in de zijkanten overdekt te kijken, ‘we kunnen toch niet meer zitten, want alle stoelen zijn nat’, zei iemand, er kwamen bliksemschichten bij, er verscheen een afkondiging, iedereen riep collectief ‘aaaaah’… waar het grote ‘jammer’ doorheen klonk.
Ik was weer helemaal geboeid; het was prachtig vormgegeven met dansers en marionetten en de Spaanse tekst was heel goed; poëtisch en ‘diepgravend’, de sfeer was magisch realistisch. Over een beroemde zangeres, Florencia, die op een boot de Amazone opgaat om haar verloren geliefde te zoeken. Het is warm en drukkend weer en de natuur begint een eigen rol te spelen en mengt zich met de gevoelens van de passagiers. In zekere zin paste het wel, dat het begon te regenen; ook het publiek moest ineens de elementen trotseren.
Dit stukje heb ik nog gezien; het is hier de generale repetitie.
Zou ze haar geliefde en zichzelf weer vinden? …
Dit fragment heb ik niet gezien, het geeft voor mij geen uitsluitsel:
