Pal onder ‘The Rock’, liggend op het stukje kunstgras, naar een samenvatting kijken van de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen.
Kijk, daar lag ik, naast die twee meisjes. In de grootse metropool die N.Y. is, voelde het toch aan als op een dorpsplein.
Iedereen reageeerde opgetogen toen Tom Cruise vanaf het dak van het stadion in Parijs naar beneden kwam zeilen en op een Hollywood-wijze de Olympische vlag naar Los Angelos bracht, waar de volgende zomerspelen zullen zijn. Een enkeling ging staan bij het zingen van het Amerikaanse volkslied.
Met de vrouw die ik op de foto had genomen bij Bryant Park,had ik nog een praatje. Ze woonde in Manhattan, had vorige week haar verjaardag gevierd; ergens uit eten, naar de bioscoop en eindigend in Bryant Park. Er zijn best veel ratten nu, zei ze, goed hoor, dat jij je afval opruimt, als iedereen dat zou doen, hadden we een betere wereld. Als iedereen meer quiet en nice was en we elkaar kindness konden geven, dan hadden we a better world…Deze vier woorden herhaalde ze, enkele malen. ‘Iedereen is er vandaag’ zei ze, ‘ als het altijd zo zou zijn als vandaag dan…’
In het feestgedruis was het verder geen moment voor reflectie. Want dan had ik haar willen zeggen dat in dat hier-en-nu, vanuit het kleine Nederland, zo’n dag zien en meemaken, waar in de Parade alle officiële instanties aanwezig waren en men elkaar affirmeert, met zo’n grootsheid, ik hier het grondplan zag voor zo’n betere wereld. Het was zoals op de Gay Parade vorig jaar en de vele andere Parades die dwars door het hart van de stad gaan: New Yorkers zijn gul in het elkaar positief bevestigen en samen feesten.
