Tijd om op het strand bij te komen van alles. Maar in de avond naar Picnic Performances. Een Mexicaan, vertelt met musical-achtige liedjes over de immigranten-ervaring, de band komt uit Latijns-Amerika; Columbia, Peru, Mexico; Jaime Lozano and The Familia. Er wordt in het Engels en Spaans gezongen, het publiek aangesproken met: wij weten allemaal hoe het is om…op verschillende plekken tegelijk te leven/ heimwee te hebben naar geuren en smaak/ te dromen dat we ons leven verbeteren…enzovoort.
Ik maakte te laat een video-fragmentje, nadat ik tijdens dit liedje wel een brokje in mijn keel kreeg.
Er werd ook gedanst, her en der, en op het einde is de conclusie dat er méér is dat bindt, dan wat scheidt. En toch klonk het nergens klef.
Een zwoele zomeravond, De twee grote mannen voor mij, bleken Nederlanders. Wandelend in Midtown Manhattan passeerden er ook een keer twee grote vrouwen, die ook nog eens door rood liepen. Niemand doet dat, wanneer het druk is.(In mijn buurt, waar het rustig is en er vaak geen auto te bekennen is, gebeurt dat wél.) Daardoor loopt alles smooth, autogetoeter is ook verboden: ofwel alle auto’s rijden en de voetgangers staan bij alle kruisingen stil. Ofwel alle auto’s staan stil, tot in de horizon zie je dan de rode verkeerslichten, en de mensen steken over. Ik word hier bijna nooit ingehaald; het wandeltempo is hier lager dan in Nederland. En ja, die vrouwen bleken ook Nederlanders…Ik passeerde ze weer, want ze waren de weg kwijt en gaven elkaar daarvan de schuld, in de mij bekende taal.
