Helaas…ook deze opera Death Man Walking, geproduceerd door Ivo van Hove, maar voor de helft gezien. Nog voor de eerste regendruppels vielen, maar het tussen de wolkenkrabbers weerlichte, na acte 1, werd de voorstelling stopgezet. Maar ik had weer genoeg gezien om onder de indruk te zijn.
Ik wil er nooit zo aan, dat mijn ‘kloostertijd’ zoals ik het ben gaan noemen, in de grond een voedingsbodem heeft, een perspectief dat anders is dan wat de ‘alledaagse werkelijkheid’ wordt genoemd…De christelijke woorden zijn maar een vorm, want ik herken wel iets van de strijd, de innerlijke dialoog, die zuster Helen met zichzelf voert… Zij gaat in het echt de man ontmoeten met wie ze al correspondeert en die een doodsvonnis heeft gekregen, voor het verkrachten en vermoorden van twee tieners.
Waarom doe je dat? Waarom wil je volhouden dat iedereen ‘een kind van God’ is? Waar begeef je je in?
Wat doe je als iemand vraagt om voor haar te bidden? Je zegt ‘ja’, dat deed ik een keer toen R. in het wijkcentrum dat vroeg omdat ik na mijn dienst naar het klooster zou gaan…maar, mijn god, je weet eigenlijk niet exact wát je dan doet…
Hoe irreëel is het, om een ‘monster’ bij te staan, vanuit het perspectief van de ouders van de omgebrachte kinderen. Waar was je? Waarom troost je ons niet? Ze zegt alleen : Het spijt me…Want er is ook geen logica. Het is heel sterk in beeld gebracht, die bijna onnozelheid van de non, die niks anders kan dan doen wat ze doet, en die nooit kinderen heeft gekregen. Wat weet ze van verlies en hechting?…
De opera en de eerdere gelijknamige film met Susan Sarandon als non en Sean Penn als de tot de dood veroordeelde, is gebaseerd op het boek van de echte zuster Helen.
Die film kende ik al als titel, nog voor ik het gezien had, want jongens uit een ander wijkcentrum vonden dat de beste film die ze ooit gezien hadden. Jongens die overigens ook weleens ‘op vakantie waren’; dan zaten ze dus in de gevangenis.
