Het park gaat nog niet echt dicht, dan kunnen er ook nog wat strandfoto’s bij. Gewandeld over het strand van Coney Island naar Brighton Beach, een kilometertje ofzo? Er lijkt iets van spontane duinvorming te zijn ontstaan; ook op de houten boulevard zag ik eerder al, zandhoopjes, vastgehouden door gras, ieni-mini duinlandschapjes door de planken heen. Uiteindelijk zijn er heel wat mensen op het strand, maar het voelt niet druk aan. Zoveel meer ruimte overal, dan in het kleine Europa, waar de Spaanse stranden bekend staan om het lillend vlees, overal zongebakken huid.
23.00 uur: Er wordt nu omgeroepen dat het park sluit.
00.12 uur: Weer thuis: Op het strand kwam er vlakbij me, op gehoorsafstand, een jonge familie. Er viel een kwartje bij mij: Zó gebeurt het dus dat elke inwoner van deze stad zowel New Yorker is en een land van herkomst heeft. Ouders en kinderen spraken vloeiend Engels en Spaans, elkaar afwisselend, soms zelfs in één zin ging de taal over van het ene in het andere.
