Het gordijntje open; dit is nu mijn uitzicht, de komende zeven weken. Een klein, compact kamertje, na een uurtje alles ingericht, zoals in een tent. De dag begon tropisch, een kleine Puertoricaan ?, sproeit zijn handel. De dag zal eindigen met een storm, bliksem en zware regen; het optreden op het BRIC-festival in Prospect Park werd afgelast.
Heerlijk! Het voelt meteen aan alsof ik helemaal niet ben weg geweest. Al die verschillende soorten mensen, al die verschillende buurten, ik voel me meteen weer helemaal thuis. Die dynamiek geeft mij voortdurend een blij stroomstootje.
Van de Caribische buurt en klein Haïti, naar Brighton Beach waar de Russen en Oekraïners zijn neergestreken en naar het buffet voor een lunch op het strand, met een Russisch alcoholvrij biertje. Er was ook een Oekraïners biertje te koop, de eerste die er gebrouwen werd, stond er trots op het blikje, maar die had 8% alcohol, dus toch maar niet.
Op het strand zitten de ouderen onder de overkapping in de schaduw.Veel verkopers op het strand ‘mojito, pina colada’ roepen ze steeds, jonge eenlingen met koude drankjes in een rugzak en de Colombianen met hun karretjes. Vlak voor het strand, half onder de houten boulevard, een kleine community garden. Bette Midler heeft ooit dit initiatief genomen en sponsort ze door de hele stad.
Ik was er al eentje tegengekomen in een hoek tussen twee gebouwen. Ergens een tuin vol zonnebloemen.Een kat kijkt door het raam en wat is dat voor struik met die felle donkerroze bloemen?
Ik was bijna vergeten hoe de sfeer en de enscenering bij elke honderd meter dat je wandelt kan veranderen. Het ene moment denk ik aan Mahabalipuram in India, omdat ik daar op een stoeltje vlakbij een moskee vaak een bakje yoghurt at, dan weer denk ik aan Engeland, een kerk met een begraafplaatsje erachter…enzovoort.
Op de ene plek is de sfeer zuidelijk, met exotische kruiden te koop, langs de straat en dan met de metro een half uur verder, een rommelmarktje met Oost-Europese spullen.
En dan al die verschillende soorten kerken, sommigen niet groter dan een winkelpand. En dan kijk je door het glas van iets dat zichzelf een gallerie noemt, maar zie je dat er in een hoek Christopher?, geëerd wordt, deze met Afrikaanse kauri-schelpen om, dat daar vroeger een betaalmiddel was.
En dan plotseling een heel andersoortig straatbeeld, in een historische wijk, na een kwartiertje met de Express-train van Brighton Beach naar Prospect Park. Sommige inwoners van nu, steken hun gevoelen niet onder stoelen of banken.
Van het strand naar liggend in het gras in Prospect Park, onderweg naar de voorstelling, vlak voordat het noodweer losbarstte. Doornat kwam ik hier weer aan. De papieren plattegrond is door de regen verpapt, met scheuren, half uit elkaar gevallen. Deze was gratis en goedkoop van dun papier. Wellicht tijd om een degelijkere te kopen in een boekhandel. Het was me een eerste dagje wel!
