Op mijn tafel liggen vijf glanzende wilde kastanjes. Die heb ik gisteren opgeraapt voor mijn stoepje, waar sommigen al uit de stekelige bolster waren gesprongen en anderen er nog half in zaten. Vorig jaar oogstte ik mijn eerste wilde kastanje en daarmee was er een levenscyclus rond.19 jaar tevoren heb ik zo'n zelfde glanzende glimmende bruine kastanje die ik in het bos bij de Duivelsberg in Beek opgeraapt had, in mijn achtertuin gepland. Een paar jaar later, toen er een boompje uit begon te groeien dat toen ongeveer even groot was als mijzelve, heb ik dat boompje verplaatst. Hij stond te dicht tegen het huis aan en de schutting. Om het uit te graven ontstond er een geul dwars door mijn tuintje, zo groot als het boompje zelf was: fascinerend dat de wortel eronder even dik en groot was als dat wat erboven groeide.
Ik plaatste het boompje in de voortuin en moest daartoe natuurlijk eenzelfde soort geul graven. Nu steekt de boom boven mijn huis uit en het geeft in de zomer de illusie, alsof ik bijna op een groen eiland woon: de huizen ertegenover verdwijnen door de grote vijfvingerige bladen.
Een levenscyclus van ongeveer 19 of 20 jaar: het is de tijd waarin een mens volwassen wordt en zelf merk ik de laatste tijd ook terug te keren naar oude Zelven en opnieuw een balans te maken: Wie was ik toen,wie ben ik nu en wie in het leven wil ik nog zijn en wat wil ik nog doen? Een rare gewaarwording ook: er is een levensfase 2x 20 jaar of zo, waar je alleen maar vooruit kijkt en dan langzaam maar zeker wordt je verleden groter dan dat je toekomst ooit nog kan zijn.
Dan blijkt dat alles van die eerste 2 x 20 jaar de basis en voedingbodem vormt, van dat wat er daarna nog eventueel komt. Je hebt een mal gemaakt en die kun je niet zomaar inwisselen voor iets totaal anders. Je borduurt voort op wat je hebt meegemaakt, wat je al weet en ervaren hebt. Heet dat 'wijs worden aan het leven?' ... Ik weet het niet. Wellicht is dat iets wat de rest van je leven zal blijken. Of je mild kunt zijn. Zacht. En kunt los laten.
