Zusje belt me opgewonden en paniekerig op: Het eerste Groentenpakket is gearriveerd! Een Biologisch Groentenpakket, want bij de rondleiding over het tuindersbedrijf waar mijn groenten groeien, zomaar uit de grond, was ze wel gecharmeerd. O, en het smaakt zóveel beter had ik haar gezegd, de belangrijkste reden om het aan te houden.Ze wilde het pakket gelijk met mij krijgen. Dan kon ze tenminste uitwisselen wat ik met die groenten deed, wat het was en hoe je het kunt bereiden. Alsof het eten vanaf een andere planeet is, dat plotseling ingestraald wordt! Welnu. 'Wat doe jij met zo'n grote krop andijvie', riep ze. 'Nou, gewoon, langzamerhand opeten, grinnikte ik, 'je hebt twee weken de tijd. Wokken, in de salade, stamppot.' 'Maar hoe weet ik nou hoeveel? Er staat geen 4o0 gram op, zoals bij de zak van de AH!'
'En spitskool? Wat moet ik nu met een hele spitskool? En wat doe je dan met de aardappelen?' 'Poffen in de magnetron, half koken in schijfjes en dan bakken in de olijfolie, bijvoorbeeld, wat doe je anders dan met aardappelen?' Hoewel toegegeven, de biologische best wel een eigen behandeling verdienen, want ze smaken zo anders dat ik de gewone al bijna niet meer lust.
'Stress!! krijg ik ervan terwijl zo'n pakket bedoeld is voor het landelijke en het rustige leven! Nou ik weet het allemaal niet hoor! Ik kijk het twee keer aan en dan zeg ik het misschien wel af!'
Ik wenste haar veel succes. Rondom kooktijd, in een gezin met een kind altijd heel keurig op tijd, kwart voor zes dus, belt ze weer.
- 'Ik heb een nagelborstel gekocht voor de aardappelen'
- 'Eh, een NAGELborstel?! Ja ze hadden niks anders, en nu? Hoeveel gaatjes moet ik nu prikken in de aardappelen?
- 'En de andijvie, kan ik daar nou zomaar stukken vanaf halen? Kun je dat witte ervan ook eten? Nee toch? Ja, echt, dat ook? Hoe moet het nou?'
- 'Nou, weet je wat je doet? Je zet de krop andijvie op een bord, midden voor je gezicht, je steekt je kop erin en grazen maar!!
