Veel genoten van De Natuur in Nederland, deze laatste dagen. Het Nationaal Park de Hoge Veluwe: een heel mooie dag met Moeders langs alle oude plekjes. Vroeger, meer dan 40 jaar geleden, kwam de familie daar in alle weekenden wanneer het weer een beetje meezat.De oude vliegden, waaronder Vader en Moeder boekjes lazen, terwijl de kinderen een hut bouwden op de top van de zandverstuiving daarboven, die was er nog steeds. Hij lijkt kleiner natuurlijk, maar toen ik op de top stond waar vroeger een hut verscheen, kon ik toch voelen dat alle proporties klopten.
'Waarom ze daar voor natuur entreegeld vragen?!', vroeg B. de volgende dag: voor natuur!!Dat is toch onzin! Vroeger vond ik dat ook, maar nu zag ik daar op de Hoge Veluwe toch ook een mooi resultaat van natuurbeheer (en dat kost geld...): een paar jaar geleden was het er een ravage, grote graafmachines waren de boel aan het ontbossen, maar nu zag je waarom: de oude zandverstuivingen, het oorspronkelijke landschap, verschijnt daar nu weer.
In den avond de edelherten bekeken, nooit eerder gezien eigenlijk, met de grote vertakte geweien. Nu, zijn ze half tam en komen ze aardig dichtbij, vroeger keken we er met de familie met verrekijkers vanuit de auto naar, terwijl ze in de verte bij een zonsondergang overstaken. Een van de redenen waarom ik zo dol ben op zonsondergangen, ik kan daar geen genoeg van krijgen.
Dus toog ik zaterdagavond naar de Waal en zat daar op een krib te kijken naar de rivier die rimpelend, als een toverbal steeds veranderde in alle zonsondergangkleuren, oranje, paars, rood... en toen alles bijna voorbij was, draaide ik me om en zag daar de volle maan over de rivier glinsteren. Ach... wat weemoed, het leek een afscheid van een mooie zomer en thuisgekomen warmde ik me op aan de vlammen uit mijn vuurpot in mijn achtertuintje.
Maar vanmiddag lag ik toch weer op het strandje: nazomer!, is dat niet geweldig? De Natuur in Nederland is volkomen gecultiveerd, maar toch: alleen in de Natuur heb ik het gevoel helemaal tot rust te komen, werkelijk te kunnen ervaren dat je maar zo'n klein deeltje bent van een groot geheel. Zelf Natuur: je komt en je gaat en in de Natuur oordeelt niemand daarover, je bent er gewoon, je ademt in en uit, telkens weer.
