Zusje had nog iets te doen om half zeven in het dorp, alvorens ze me kon ophalen om naar de film Harry Potter and the half-blood-prince te gaan, weer een cadeautje van Appie Heyn, want je kon twee kaartjes krijgen voor de prijs van een, nog tot 1 oktober, dus dit was op het nippertje, de laatste mogelijkheid.'Ik heb iets voor jouw blog meegemaakt', zei ze toen we goed en wel in de auto zaten. Ze vertelde in een kledingzaak geweest te zijn, waar alleen die avond de hele collectie beschikbaar was met 30% korting. Vorige week had ze er iets willen kopen en toen had de winkeljuffrouw haar met vele heimelijke fluisterende toeters en bellen verteld, dat ze het bijna aangekochte ook opzij kon laten leggen en het op deze bewuste avond kon komen ophalen met 30% korting: 'Maar kom op tijd... want het is heel druk, rijen tot buiten de winkel...'
En het was druk, voor haar een dikke volkse vrouw , een al echte ingewijde die meldde dat ook andere winkels dit soort avonden belegden, en achter haar een dunne schriele intellectueel typerige vrouw. Gezusterlijk letten ze op elkaars plaatsen in de rij, zodat de ene nog een mooie roze tas uit de etalage kon scoren en de anderen kon rommelen in de bak van de herensokken voor 80 eurocent en daar dan weer 30% vanaf.
Waarom vind Zusje dit iets voor dit blog? Welnu, bedenk ik nu, het moet wel iets te maken hebben met de bondjes die onder de allerdaagse laag van het winkelend publiek gesloten worden en ik altijd benieuwd ben naar wat zich onder de oppervlakte afspeelt. Hoe zo'n winkel je tot een ingewijde maakt van iets heel speciaals en hoe vrouwen in een rij plotsklaps geheel ge zusterlijk solidair, blij en verbonden met elkaar zijn.
Zoals Appie Heyn iedereen naar de musical wil hebben of naar de film. De nieuwste actie van Appie is ook weer gericht om de mensheid tot een familie te smeden: we mogen allemaal puzzelstukjes verzamelen en dan op speciale puzzeldagen mee gaan werken aan werelds grootste puzzel, die met voetballen te maken heeft, gezien de schoppende voetbalschoen op mijn stukjes.
Geef het volk brood en spelen, zeiden de oude Romeinen al. En dat is wat nog steeds zo geldt. Met zijn allen je verheffen door naar die groene mat op de tv te kijken, met eigen bierrituelen, vlaggetjes of heel serieuze beraadslagingen over de voetbaltechniek, de magie van de bal en dergelijke. Da's dan vooral zo voor de mannen. De vrouwen gaan naar de winkels die in de schemerzone, voor de nacht invalt open zijn en bespreken in geheime seances, wanneer de volgende zal plaatsvinden.
Het nieuwe Colosseum: dat zijn de Winkel en de Huiskamer op gezamenlijke tv-wedstrijdstand, de Huishoudbeurs en de Koopjeshal. Eigenlijk kan het elke plek zijn; zolang de geur van de roofdieren, het heroïsche gevecht dat het bloed in de aderen sneller doet stromen en de extatische jubel tezamen iets uitzonderlijks te delen, zijn rondgang kan maken.
