Ik bladerde wat in de krant, zo'n regenachtige dag met een grote kop koffie verkeerd voor me en bedacht dat het uitzicht buiten, vlak achter mijn huis, bij het kleine bruggetje over het water, een miniatuur was van een van de prenten van Hiroshige, die Vincent van Gogh op zijn beurt weer inspireerde: mensen met paraplu's op een brug in de stromende regen.Een beetje duf nog, en toen werd ik plotseling weer helder en wakker. Door een foto: zacht licht in een witte ruimte, in doorzichtje vaasjes en afgesneden plastic flessen tezamen 5 op een rij, schemeren oranje goudvissen door, en er is het groen van stekjes. Het blijkt een foto te zijn van Xiaoxiao Xu en zij heeft de Fotoprijs 08/09 gewonnen voor jong talent. Ze woont nu 10 jaar in Nederland en heeft foto's gemaakt van haar geboortestad Whenzou en is op zoek gegaan naar: 'herkenning, nostalgie, heimwee en een onbepaalde toekomst'. Ja, dat is de sfeer die in deze foto zit.
Er spreekt verlangen uit de foto. Misschien zie ik dat omdat ik weet dat de goudvis in China een symbool van geluk is en combineer ik het met de voorkantfoto's van dezelfde krant, Trouw. China viert de zestigste verjaardag van de Volksrepubliek. Ook hier het getal 5: twee foto's naast elkaar: de ene van vijf arbeidersmeisjes in tuinbroek op het plein van de Hemelse Vrede in Peking met op de achtergrond de poort naar de Verboden Stad uit 1970. Daarnaast dezelfden nu, en de lach en de houding van minstens twee, suggereren dat het leven goed voor hen is geweest.
Mijn China-gen gaat ervan aanstaan. Ik gooide de I Tjing, voor zomaar wat mijmerstof gedurende deze dag en daar kwam teken 30: Het Zich hechtende, het Vuur en als tweede nr. 13: Gemeenschap met mensen. De bewegende lijn was nr. vijf (!) en die heeft als beeld: Klagen en zuchten in stromen, maar uiteindelijk Heil! Vijf is in de I Tjing altijd, de gunstigste positie. En dan gaat het ook nog over Vuur, mijn thema van de afgelopen dagen! De rol van het toeval is gróót, las ik weer heel ergens anders: ook in de zogenaamde rationele wetenschap.
Enfin. Het ontroerende van de foto van Xu is, dat deze niet gecomponeerd is. Ze heeft het aangetroffen bij een woning in haar geboortestad. Op de een of andere manier zie je dat eraan af. Het onaffe van het wit van de muur erachter, de afgebladerde verf eronder. De stad blijkt verder een bouwput waar wolkenkrabbers zullen verschijnen. Dat roept verlangen op naar huiselijkheid.
Heimwee naar warmte. Je voelt je even als de mensen buiten op de brug, ergens heen, zich voortsnellend in een regen die alle kleuren intensiveert en het tafereel dat je ziet in beweging houdt: stromend water en uiteindelijk kom je weer ergens aan en is alles weer goed. Voor wie het vuur van binnen gaande houdt, het voedt. Alle toekomst is tenslotte in den gronde altijd onbepaald. Je bent altijd voortsnellend en voortdurend aan het stekken: soms slaat iets aan, soms niet.
