Wat een dagje vol met van alles. De dag begon in de Bosche Kathedraal en daar aangenaam verrast ineens opmerken dat de helft van alle heiligenbeelden vrouw is! In de Mariakapel staat Maria met kind in een donkerrood gewaad met gouden borduursel daarop van ranken en lelies, terwijl de gotische boogvormige muur achter haar cyclaamroze is. Ze staat op een eiland van zomer en herfstbloemen; zonnebloemen, witte en rode rozen, lelies, de eerste grote diep okerkleurige chrysanten.De sfeer staat me een dag later nog het helderst voor de geest, van alles wat ik zag. De sfeer van de Heilige Ruimte. Hoe ontstaat dat dan? Is het de kring van lichtjes rondom dat Mariabeeld? De sfeer van stilte en mensen die maar wat voor zich uit staren of bidden? Een sfeer van zachtzinnigheid, gemengd met mysterie en het heel gewoon vinden om je daar te scharen rondom een beeld. Gek toch, eigenlijk. Of niet?
De dag eindigde met de theatershow van Sanne Wallis de Vries, Kaka Pasa ofwel: Shit happens. Het was een try-out met nog veel losse eindjes. Zij kan clownesk dingen uitvergroten, hysterisch en hilarisch, dat vind ik haar sterkste kant, maar die zag ik gisterenavond niet. Iets teveel venijn en gezeur, net niet echt kwetsbaar durven zijn. Met A. en F. met wie ik was, haalden we herinneringen op aan Sara Kroos en Lenette van Dongen. Die breekbare liedjes durven te zingen. Dat vraagt moed, om ook radeloosheid en rauw verdriet te laten zien.
Want tja, shit happens, en Sanne eindigt haar show met een aansporing om te durven ruiken en er is iets van een boodschap om niet als Orfeus achterom te kijken, maar dit alles is op de een of anderwijze niet genoeg. Ik werd niet meegesleept. Geen eigen ruimte waar je toe wordt uitgenodigd om daar even te vertoeven, geen heilige ruimte... wat misschien iets is van een sfeer van eigenheid van die ander en daarbinnen genoeg openheid voelen om zelf een soort ritueel te voltrekken richting 'iets' dat je wereld groter maakt.
Zoals die middag in het Noord Brabants museum me tóch wel gebeurde bij het werk van Marjolein Bastin. Wie kent haar niet uit de Libelle en Vera de Muis en al die composities met zoveel Natuur daarop tentoongespreid. Een beetje kitsch en liefjes. En dan zie je in het écht al die aquarellen. De fijnzinnigheid in kleurnuances, het geduld van haartjes en streepjes en vlekjes die ze verft. Ze voelt zich één met de natuur, dat is haar basiservaring. En dan was er geen ander woord voor dan WELLUST, wanneer ze haar penselen pakt en begint.
Wellust. Een Bossche Bol eten met een coating van pure chocolade en de ideale dikte slagroom daarbinnen, zoet en stevig, zodat het bij elke hap lijkt alsof je een bonbon eet. Een prachtige jas passen van verschillende stukken stof, geborduurde bloemen daarop, gouden wiebertjes op zeeblauw, gouden stengels op zwart, zo'n jas waar je een ander soort mens van wordt.
Wellust. Dikke frieten eten met in tempura gebakken oesterzwammen met parmezaanse kaas, heerlijk wijntje erbij in de Verkadefabriek: de oude fabriekhal is nu lounge-, relax-, eet, drink- film- en theater-kijkgelegenheid. De sfeer van de tachtiger jaren door het basic meubilair, de soort mensen, de algemene Vriendelijkheid. Een ober die zegt: bestel maar 1 portie frites, want ik heb een hekel aan weggooien. En zo was het ook in het kleine Koningstheatertje waar Sanne optrad. Studentikoos shabby.
De heilige ruimte... die zoek ik door, tussen, onder alle verschijningsvormen. Ik geloof dat het voor mij iets te maken heeft met een mix van wellust, zachtheid, smaak, kleur en geur. Niet de schelheid van de Grote Bek, verbaliteit die van alles teniet doet; met name die zachte plek in jezelf die snakt naar die andersoortige ruimte om zich heen: die Heilige Ruimte.
