Vanochtend werd ik wakker met het concept: 'Stiltehuis' in mijn hoofd. Ik zag het helemaal voor me: gewoon een huis, ergens in een buurt, gehuurd door een aantal mensen. Of je maakt een Stichting zodat een ieder die wil kan doneren. Om de huur te betalen en de verwarming. Als je binnen komt, is daar waar anders de zitkamer is, het helemaal leeg. In een kring staan wat meditatiebankjes, een enkele stoel voor wie wil zitten.Verder is de ruimte leeg. Geen symbolen uit religies, alleen maar iets uit de natuur. Een mooie tak, wat stenen, wat bloemen of gevallen blad naar gelang het seizoen. Iedereen kan gebruik maken van het Stiltehuis. Boven zijn de kamers ingericht om er te overnachten en er is eén kamertje met een tafel en wat stoelen, eventueel een bank, waar je wat kan lezen en schrijven.
Om beurten, met een soort rooster, wordt het Stiltehuis bewoond. Gewoon voor jezelf, om in de stilte te zijn en op gezette tijden ook om anderen welkom te heten en ze in te leiden in de stilte. Door samen te praten wat stilte is voor de ander, hoe stilte een rol speelt in alle spirituele tradities. Samen een tekst lezen, of samen stil zijn, net wat die ander maar wil.
Iedereen is welkom in het Stiltehuis. Je wordt eenmaal welkom geheten en dan kun je er vervolgens altijd naar toe, binnen komen, gaan zitten en je in de stilte begeven. De ene keer zul je er zo goed als alleen zijn, de andere keer zijn er weer veel meer mensen. Maar de stilte bindt je, dat is de grond van de ontmoeting.
Hoe komt het toch dat ik ontwaak met zo'n dagdroom? Misschien is mijn onbewuste toch bezig om vorm te geven aan het visioen van zr. B. (Zie blogje Visioen 30 sept 2008) Toen ik nog in het klooster was, zag ik concrete mogelijkheden om aan dit visioen te werken, maar nu heb ik me uit het visioengroepje dat zr B. bijeen gebracht had, teruggetrokken en heb me alleen beschikbaar gesteld als klankbord voor Zr B. zelf.
Ach...de Stilte lokt me altijd en het is daar waar ik uiteindelijk woon en me gekend en geborgen weet... Ik stommelde naar beneden en pakte de ochtendkrant van de vloer. Op de voorkant een portret van Mercedes Sosa. Ze is gestorven, 74 jaar is ze geworden. Ik hoor in mijn hoofd Gracias a la Vida. Dat éne nummer op een bandje waar je naar kan luisteren in het Stiltehuis, dat zou ook nog kunnen.
Het is het enige nummer waarvan ik zoveel mensen van verschillend soort pluimage heb horen zeggen,dat dit wel gespeeld mag worden op hun begrafenis. Dat blijft bijzonder. Waarom zo'n nummer, als je al dood bent? Misschien is het omdat stilte en dankbaarheid voor het leven raken aan een geheim, dat dichtbij is en verder gaat, ook door je eigen persoonlijke dood heen.
