Laat ik eerst zeggen, dat ik het een mooie film vind: London River, die ik gisterenavond zag. Een oudere vrouw loopt bij de kliffen aan zee, ze zit in een klein landelijk kerkje en dankt zingend de Heer voor de schepping. Een lange oudere negerman met grijzende rastavlechten en een baardje loopt met een rugzakje en een stok door de bossen. Wat hebben de twee met elkaar te maken?7 juli 2005: een aanslag van vier zelfmoordterroristen in bussen en de metro van Londen. De vrouw kijkt er in haar heel landelijke boerderij met ontzetting naar en belt haar dochter op, die in Londen woont. Die belt maar niet terug, terwijl ze de sla oogst, de ezels eten geeft, de was van de lijn haalt. Ze houdt het niet meer van ongerustheid en besluit vanaf het eiland Guernsy naar Londen te vertrekken, op zoek naar haar dochter. Die blijkt in een multiculturele wijk te wonen, boven een islamitische slager.
Ook de lange oude man met de rastavlechten bevindt zich plotseling in Londen. Hij is op zoek naar zijn zoon, die hij 15 jaar tevoren voor het laatst gezien heeft, het jongetje was toen 6. Op de foto die hij vanuit de moskee heeft gekregen, blijkt naast zijn zoon het meisje te zitten, dat door de vrouw op een groot affiche is geplaatst, dat aan een schutting hangt bij een metrostation. Hij zoekt contact met haar. Onderwijl tv-beelden van Londen in consternatie en chaos.
De kleine, blanke christelijke vrouw is aanvankelijk vol wantrouwen en afwijzing richting de grote dunne islamitische negerman. Ze geeft hem zelfs aan bij de politie. Maar gaandeweg, gedurende de paar dagen die volgen, ontwikkelt zich een band tussen die twee. Ze komen elkaar steeds weer tegen, op zoek naar hun kinderen. Bij de Arabische les, in het mortuarium, voor identificatie van slachtoffers, in de winkel.
Bovendien ontdekt de vrouw, die haar intrek heeft genomen in het appartement van haar dochter, dat hun kinderen geliefden waren van elkaar. Dat ziet ze op foto's, er ligt een scheermes bij de wastafel. En nu komt het voor mij: dit is de reden waarom ik de film met volstrekt tegenstrijdige emoties heb bekeken.
Ik leefde me in de moeder in, maar even veel in de dochter. Wat zou die ervan vinden dat haar moeder gewoon maar haar intrek neemt in haar leven? In haar bed slaapt, haar spullen gebruikt, overal in rommelt? Ik zou me rot schrikken en ook héél kwaad zijn, als je zo thuiskomt na een week in Parijs geweest te zijn; daar lijkt het in de film even op. De film slaat een mooie brug tussen autochtoon en allochtoon, maar zou een ware rampenfilm kunnen zijn vanuit de moeder-dochter thematiek.
