Wat was het vandaag een prachtige dag. Windstil, blauwe heldere lucht; het is me toch wat om eind oktober nog een boekje te kunnen lezen, buiten met uitzicht op vlammende herfstbomen! Gisteren uit het bos toch vliegenzwammen gehaald en ze vandaag rond de berkenboom gedrapeerd en het ginkgoboompje gepland en er bamboestokjes met touw omheen gedaan, om 'm in mijn wildernistuin niet uit het oog te kunnen verliezen. Ik ben benieuwd of ik volgend jaar verrast word. Ik visualiseer rode vliegzwammen in mijn voortuin en een boompje dat zich geworteld heeft in de achtertuin.'Wortel schieten', dat is het thema dit jaar van de maand van de spiritualiteit die zo aanvangt, de maand november. Tja, het is weer zo'n thema waarvan ik denk: dat kan nooit helemaal de bedoeling zijn. De andere kant is nét zo nodig: met de wind mee gaan, loslaten, overal en nergens thuis zijn. Het thema lijkt zich, net zoals het thema van vorig jaar: Mijn Betere Ik, te richten naar een verondersteld barbaars en vluchtig publiek. Mensen die wortel moeten schieten of beter moeten zijn, dan ze zijn.
Het boekje waarin ik las was van Philippe Claudel, waar ik fan van ben geworden. (Zie blogje 'Taal zonder mij'). Dit boek heet Het verslag van Brodeck. Brodeck krijgt van zijn mededorpelingen de opdracht om een verslag en reconstructie te schrijven van een gruwelijke moord op een joodse man, waar alle dorpelingen aan deelnamen. Iedereen is schuldig, behalve hij, een zonderling buiten het dorp en de priester. Brodeck klaagt zijn nood bij de priester, maar die is er even erg aan toe.
Ik ben het afvalputje van iedereen, zo zegt hij. De gruwelijkheid, de wreedheid, iedereen doet zijn verhaal bij mij en wil daarna de absolutie. Ik geloof allang niet meer in God, maar ik hou de winkel in de gaten. Dat is mijn taak in dit leven dat me rest, zoals het jouw taak is om het verslag te schrijven. Hier spreekt een man die zich te zeer geworteld heeft.
Het kan niet de bedoeling zijn dat het kwaad en schuld worden weggezalfd, alleen maar omdat er in de godsdienst een dogma en een gewoonte is gegroeid, dat God alle zonden vergeeft, door middel van de priester. Die winkel moet verlaten worden. God is geen stoplap, geen wonderdoener, geen excuustruus om je in dat wat niet goed is te nestelen en daar geen verantwoordelijkheid voor te nemen: heel katholiek. God is ook geen rechter, die oordeelt en jou misschien naar de verdoemenis zendt: heel protestant.
Vanmiddag heb ik aan de rivier gezeten, die stroomt en stroomt naar de zee. Alle rivieren monden uit in de zee. Op de rivierbedding liggen de sporen van al wat er ooit gewoond en geleefd heeft. God laat het regenen over goeden en kwaden, zo luidt een gezegde. Maar als het kwade verstikt en je doet verstommen en je je als een afvoerputje gaat voelen, dan is God het water en niet het vuil dat de boel doet verstoppen.
Wellicht een thema voor volgend jaar in de maand van de spiritualiteit: Laat Het: Stromen... van liefde (of zoiets).
