Het blijft wat in mijn hoofd spelen: de film Aeon Flux die ik deze week op tv zag. Prachtige strakke vormgeving. De film was eerst een tekenfilm op MTV, naar het schijnt, misschien dat dit zorgt voor de onwerkelijke moderne,bijna abstracte, snelle beelden. Er wordt een heel eigen wereld gecreëerd, die 400 jaar later dan nu voorstelt. De hele aarde is verwoest op eén stad na, Bragan, waar je de mensen ziet flaneren in moderne tuinparken met parasols. Maar ze worden ook voortdurend in de gaten gehouden en er verdwijnen zomaar mensen, weggerukt van achter de pilaren, alleen een kledingstuk waait nog na in de wind.Aeon Flux is de belangrijkste van een verzetsgroep The Mohicans, die erachter willen komen wat er aan de hand is. Haar zus die een zo gewoon mogelijk leven wil leiden, wordt vermoord en dat maakt dat ze zegt zelf niet meer te bestaan, en alleen haar missie overblijft. Dat is mooi heftig gezegd.
Veel mensen in deze enige stad op de wereld hebben het gevoel dat er iets met hen aan de hand is, maar ze weten niet wat. Ze hebben flarden van beelden over zichzelf en anderen , zoals ze nu niet zijn, maar anders. Aeon Flux krijgt de opdracht om het hoofd van de regering om te brengen. Maar ze kent deze man en is er niet toe in staat, haar opdracht te volbrengen. Dat maakt dat de hunter gets hunted.
De man vertelt haar het geheim van hun bestaan: zij waren ooit getrouwd met elkaar. Mensen konden zich 400 jaar geleden niet meer voortplanten, maar de wetenschap maakte het mogelijk om een ieder te klonen. Iedereen die van de wereld verdwijnt, wordt opnieuw als baby geboren. De man heeft waarschijnlijk een wijze gevonden waardoor er weer natuurlijke voortplanting mogelijk zou zijn, maar zijn broer is er tegen. Die wil zijn eeuwige leven niet opgeven.
Voor hem en Aeon Flux, is het vanzelfsprekend dat het klonen moet stoppen en plaats moet maken voor de natuurlijke voortplanting. Dit blijft me bezig houden. Waarom die vanzelfsprekendheid? Waarom niet beide: en natuurlijke voortplanting en voor wie wil, het klonen. Mijn gevoel zit eigenlijk veel dichter bij die broer. Als ik nu zou horen dat ik zelve al vele malen gekloond zou zijn, zou ik daar helemaal niet gek van opkijken.
Ik ken het gevoel dat er flarden zijn in mezelf, die je helemaal niet kan herleiden naar het échte leven dat je geleid hebt. Flarden van een verleden, een andere tijd, waarin ik ooit vertoefde. Een vermoeden van mensen die je nooit in het echt gezien hebt. Een wereld die zich af kán spelen of zich ooit afspeelde, maar die er niet is in het hier-en-nu.
Het zou mij niks zou verbazen als reïncarnatie zou bestaan. Een heel groot deel van de wereldbevolking gelooft hier tenslotte in. Of dat er een parallel universum zal blijken te bestaan, waar ik een heel ander leven leid. Of dat precies mijn zelfde DNA elke keer weer een kans krijgt om iets van het leven te maken: Wat maakt het allemaal uit? Van mij mag het zo zijn.
