Het is wonderlijk om te beseffen dat de intensiteit van een contact werkelijk twee polen kent: je kunt in je eentje van alles ervaren, maar de vonk slaat pas over als er iets van wederkerigheid blijkt. Dit bedenk ik me omdat ik zonet een mailtje las van zr. Naamgenote, die alvast de afwezigheid van iemand van de leesgroep vanavond meldde en de mail eindigt met: 'Ik hoop dat je nog nageniet van het Franciscusfeest'.Dat feest werd afgelopen zaterdagavond gevierd in de kapel van de Clarissen, die voor deze gelegenheid, in vijf verhalen de sfeer van de eerste broeders en Franciscus van Assisi opriepen. Met als laatste verhaal, de wijze waarop hij stierf: Hij liet zich naakt uitkleden door zijn broeders en op de aarde leggen. Het eerste verhaal ging over de ontmoeting van de broeders, die van heinde en ver, uit Bologna en zelfs uit Hongarije samen waren gekomen.
De plaatsen staan me bij omdat ik daar zelf deze zomer was en in Budapest bij de resten van het Franciscaanse klooster op Margreet-eiland, heel sterk iets 'Franciscaans', voelde, whatever that may be. Die broeders toen, trokken dus ten voet naar Italië, naar Assisi, om elkaar te ontmoeten.
Alle aanwezigen in de kapel gingen elkaar nu ook ontmoeten, middels een dans. Je legt je rechterhand op de linkerschouder van degene voor je, je doet twee stappen voorwaarts en weer een terug, op vrolijke muziek en je kijkt maar wie je ontmoeten zal. Er on stond een lange sliert, die door de kapel heen warrelde, een soort meditatieve polonaise en bij mij ontstond er als vanzelf een brede glimlach op het gezicht, terwijl ik nu weer die en dan de andere aan keek en begroette.
Zo ook zr Naamgenote. En het aparte is, dat je zoiets alweer zo snel vergeet. Door haar mail echter, sprong het weer in mij op: de stralende lach, de twinkelende ogen waarmee wij elkaar even aankeken. Zo ontmoet ik haar, door haar mail, als het ware voor de tweede keer. En geniet nú pas na.
