Techniek als oermoeder

Sammie, mijn smartphone, blijkt een meervoudige persoonlijkheid te hebben.Op de vrij-reizen-dag met het Boekenweekgeschenk liep ik uiteindelijk in het Gemeentemuseum van Den Haag en bedacht dat Sammie ook kon fotograferen. En dan ineens is het mogelijk om een plaatje te schieten van schilderijen van Gustave Chaibotte, een waterplas tussen de bomen met kringen van waterdruppels, 3 mensen op een ijzeren Eifeltorenachtige brug, het park Monceau in de vroege lente.

Ik nam kiekjes van het werk van de Schotse kunstenares Karla Black, die me op de Bienenale van Venetie in 2011 helemaal meenam: Ze transfomeert haar wereld van innerlijke kwetsbaarheid naar bijna lichamelijke aanraakbaarheid door heel scherp de omgeving waar ze is te aanschouwen en ter plekke zalen te vullen  met suikerzoete, pastel en chocolade kleuren, verpakkingsfolie, poeder...ze gebruikt dagelijkse materialen zoals lippenstift en vasaline. In Den Haag golfde er een wit glinsterend gatengordijn door een zaal, op de muren bepoederde cirkels en strepen, op de grond langs de plinten kroop het en op de ruiten speelde ze met het gele bakstenen gebouw van Berlage.

Zelf foto's maken leverde zo een exta iets op. Het slaat meteen naar binnen.O ja: ik hou van de eenvoud en het stille van een verscholen intieme waterplas, van het stedelijke en mechanische wat onstond na de industrieële revolutie ten tijde van Chaibotte, die zelf de schilderkunst mengde met de opkomst van de fotografie van zijn tijd. Ik hou van parken in de lente en herinnerde me daar erg lang geleden een rij Parijse peuters bekeken te hebben.

Bij Karla Black was het nu mogelijk om zelf een beeldtocht te maken door haar kunstwerk heen. Doorkijkjes, details: zelf plaatjes schieten was als het ware zoiets als het vermenigvulduigen van haar werk met kindertjes van haar. Je baart nieuwe beelden en haar werk is de oermoeder.

Sammie biedt een heel andere wijze van fotograferen dan vroeger. Het gaat zo snel en je kan het zo weer wissen en nog eens proberen, elke subtiele beweging de ene kant, levert een totaal ander plaatje op dan naar een andere kant. Sammie is veel meer dan de fototoestellen van vroeger, een deel van je eigen lichaam. Met die plaatjes zou je dan vervolgens nog weer heel andere dingen kunnen doen: ze fotoshoppen, oppimpen, ze een andere kleur meegeven, delen ervan sterk vergroten en op je computer laten verschijnen.

Niet alleen Sammie heeft een meervoudige persoonlijkheid: elk plaatje uit Sammie kan dat ook hebben. De wereld genereert zich: de techniek als oermoeder van werelden in werelden.