Uitzonderlijk, gisteren bij de meditatie: vier nieuwe mensen en die zeiden alle vier bij de koffie dat ze het fijn hadden gevonden, dat het precies was wat ze zochten en dat ze terugkwamen. Ik ben benieuwd. De ene had al een mindfullness-training gedaan van acht keer, en ze wisselden wat uit over loopmeditatie, Zen en Vipasanna-meditaie, maar dat was het allemaal toch nét niet. Je moest er weer zoveel voor dóen. Ik wil alleen maar stilte!, zei eentje.
Dat is wel grappig. Dat gevoel dat je dan wéér iets moet doen, als je dan op zoek bent naar rust, meditatie, reflectie. Nou, dat hoeft niet 'bij mij'. Alleen maar een beetje ontspanningsoefeningen en je bewust worden van je lichaam, wat woorden aanhoren die je ook het ene oor in en het andere oor uit kunt laten gaan, en dan maar stil zijn. De context waarin het gebeurd die spreekt al uitzichzelf, zonder woorden: een kapel, lichte glas-in-lood- ramen en het besef dat er zusters leven die 'werk maken' van de stilte en het niets-doen. Zorg hebben voor de wereld zonder daarin actie te ondernemen, behalve er-te-zijn.
Nu ging de meditatie over Psalm 39, waar een zoekend mens, de ene keer stopt met communiceren en gaat zwijgen en daar ongelukkig van wordt en de andere keer zich herneemt en zich toch weer opent naar de wereld. Ik zelf voel een soort van dankbaarheid, na zo'n meditatie, dat het je lukt dat mensen het wat vonden, dat mijn eigen woorden van de Zegewens, een beetje een kant raakten, al is de wal wellicht niet zomaar in zicht:
Moge je je openen naar de wereld
temidden van alle vergankelijkheid
en onvolmaaktheid
ervaren dat het mogelijk is
om verbinding te maken
gericht op het goede
Moge je blijven spreken
dat je woorden vindt
die de wereld verlichten
vol warmte en vuur
een wakkere vlam van de hoop.
Zegen van God, de Levende
het licht van deze wereld,
vrede en alle goeds.
