Gisteren liep ik met vriend E. de Scholtenpadjes rond Winterswijk. Tot drie keer toe passeerden we de onderduikershut, een soort uitgegraven kuil met een deurtje ervoor, waar de boerin uit de boerderij van 180 meter verderop, in een half jaar tijd een engelse piloot, een duitse 'deserteur', en twee Nederlanders die de Arbetseinsatz waren ontvlucht omdat zij daarop tegen waren, van voedsel had voorzien. Ondertussen hadden we het over het beleg van Stalingrad, waar men kop aan kop heeft gevochten om de nazi's niet te laten overwinnen.
Hoe kom je drie keer te lopen langs hetzelfde padje? Welnu, we volgden de rood-gele plakkaatjes van het Scholtenpad en we keken tegelijk in een boekje naar de kaart van hetzelfde pad. Hoe kon dat nou? We liepen elke keer verkeerd, waar waren we ook alweer, zijn we wel op pad, welk pad eigenlijk, we werden er melig van. Wat bleek? Het boekje van vriend E. dateerde van 1995. We liepen dus een antiquarisch, zeg maat tweede hands pad, dat geen pad meer was. Waar nu bos was, dat was er toen wellicht niet, waar een pad was aangegeven, daar was nu iets heel anders, maar wat? We raakten aardig van het padje.
Zo ben je met je hoofd, overal en nergens, en zo was het ook met de wandeling in dat lege landschap. Zo ben je op pad en je weet helemaal niet waarheen en waartoe. Ik stapte in mijn stad uit de trein, fietste naar huis onder een heel heldere sterrehemel, bedacht dat ik nog woorden zocht voor de meditatie van vanochtend, ik gooide mijn jas uit en krabbelde het volgende op. Waar komt het vandaan? Had het iets met die dag te maken? Geen idee, maar ik voelde me aardig op het juiste padje:
Misschien is het mogelijk
om binnen de grenzen
van wie wij zijn
en wat we doen
een oneindige ruimte te creeëren
wanneer ik contact maak
met de ruimte in mij
en mij voorzichtig verbind
met de ruimte in ieder ander
ruimtedie groeit in de stilte
en gevoed word door
oneindig licht.
