Twee zomerbloemen

De beleving van tijd blijft een aparte. Soms kan iets heel lang duren en soms vergeet je de tijd. Vanochtend bij de meditatie vond M. de tijd zó lang duren, dat ze dacht dat de cd-recorder misschien kapot was en ze moest de neiging onderdrukken om er aan te gaan rommelen. Ik daarentegen vond het precies zo lang duren als ik dacht: Net toen ik weer aan tijd begon te denken, toen begon het muziekje weer. Misschien speelde bij mij mee, dat ik gisteren de tijd een beetje ben kwijtgeraakt en die dag stond tussen twee meditaties in.

Het lijkt alsof de dans, de meditatie en de viering van Zaterdag in het klooster en de meditatie van vanochtend, tezamen het bijna doorzichtige glas vormen van een fles, waarin de tijd van Zondag zich nestelde als zeepost die over de golven gaat. Er zijn van die dagen die je bij zullen blijven en gisteren was het er zo eentje: Je vergeet de tijd, je bent er alleen maar, je laat je meevoeren van het ene naar het andere.  Je bedenkt niks, maar de tijd wordt vloeibaar als water waarin je zwemt en drijft en dan laat je je aan de oever weer opdrogen in de zon, je koesterend in de sensatie van warmte. De dag eindigde voor mij met een geest die vol helderheid was en lichtheid.

Ooit noemde ik dat 'De tijd van de uren', die tegenover een andersoortige tijd staat: De tijd van aandacht en geduld. Toewijding kun je ook zeggen, je neigen naar elkaar zoals een paar zomerbloemen in het lange groene gulzige malse gras. De tijd verdampt omdat je iets leeft waarin je zelf oplost.

'Speciaal voor Mirjam!' zegt W. de gymleraar van gymclub Veerkracht: King of the Road van Roger Miller. Ik ga het meteen op Sammie opzoeken. Wat ik eerder heb gedownload op Sammie is  Time in a Bottle van Jim Croce. Het eerste liedje past bij het lekker op weg zijn, fijn dat liedje in het begin van de week, en het tweede liedje past  bij de dag van gisteren. Twee liedjes als twee zomerbloemen om de winter die er weer aan schijnt te komen te overbruggen, de kou te doorstaan.