Héél subtiel: alleen iets in de blik en in de houding geeft je de neiging om de ene keer te denken dat je met een jongen te doen hebt en een andere keer met een vrouw. Het opvallende is, dat dit dus niks met kleding te maken heeft: Op een foto poseert ze in een rode kort jurkje en dan denk je dat je toch kijkt naar een man en op een ander staat ze in een 'mannelijk' colbert, maar is ze onmiskenbaar een vrouw. Het is opwekkend om te zien omdat ik me hierdoor des te bewuster werd hoe expressief het menselijk lichaam eigenlijk is.
M. Februari is nu in het nieuws omdat z(h)ij een boek heeft geschreven ove het transgender-thema en zelf getransformeert is van Marjolein naar Maxim. Hij vraagt zich af of hij als man anders zal gaan schrijven. Nou, dat begrijp ik dan toch weer niet: ga je pronter en krachtiger schrijven, zoals z(h)ij nu ook niet opzij gaat, als een man passeert? Openbaart zich hier niet weer dat al-al oude cliché over mannelijkheid en vrouwlijkheid, waar we nu juist van af willen?
Ik zag M. februari en haar vriendin in het vliegtuig naar Venetië, ik heb ze zelfs aangesproken want ik dacht dat ze op mijn plaats zaten. Vriendin antwoordde meteen, M. keek een beetje onhandig omhoog. Tja, vrouwen zijn nu eenmaal communicatiever, ahum.
Ik zat dus pal achter ze en ik dacht meteen dat ik M. veel mannelijker vond dan ik had ingeschat en ik verbaasde me hoe ze met een zwaai van lichtheid en gemak hun koffers uit de bagageklep boven me haalde. Toen wist ik nog niks van de geslachtsverandering. In het eerste interview met haar dat ik erover las, werd ik lichtelijk jaloers: je wordt toch ook maar van een vrouw rondom de overgang, sterker dan je ooit was met meer lichaamskracht en bij de mannen ben je ook ineens een mooie fijnbesnaarde jongens-man. Nou, ja, het zit 'm uiteindelijk toch niet in je uiterlijk, zal ik maar denken, maar in je performance.
