Het fijne eraan is, dat je dan werkelijk alle sensaties die het kluiven van een kippetje bij elkaar hebt. Er zijn echte kluifjes en er is een sappige kruidige binnenkant, en een krokant velletje en wit zacht kippevlees. Het ziet er ook nog eens zo leuk uit: een heel beestje, kant en klaar. Het is het Obelix-effect: die zie je met een heel aantal everzwijnen op zijn bord op het einde van een avontuur bij een groot vuur smikkelen: kronsj, kronsj en het vet druipt van zijn innig tevreden gezicht.
Alles bij elkaar in het klein: dat doet me ook denken aan middeleeuwse handbeschilderde miniaturen in oude rafelige dikke boeken. Omdat het zo klein is, kijk je extra aandachtig en dan vallen de details je extra op. Een wereld in het klein ontvouwt zich aan je. De poussin roept een wereld van een soort van kinderlijk genoegen op. Dinky Toys. Het zuigflesje voor een pop die leeg werd als je het aan haar mondje zette en die weer vol witte melk was, als je 'm weer rechtop zette. De kleurige zandtaartvormpjes in de zandbak: een ster, een schelpje, een schildpadje.
En als je in eetsferen blijft: de mini-rolletjes drop en pepermunt, de mini-chocoladereepjes. Of de echte grote van Tony Chocolonely die ook precies zó gemaakt zijn, dat het lijkt, als je er een ter hand neemt, alsof je zelf weer een paar kinderhandjes hebt, die zo'n hele grote reep met het knisperende zilver-en goudpapier, weegt en voorzichtig openmaakt. Dan ruik je aan de chocolade en heb je nauwelijks de kracht om het in stukken te breken. Als je dan helemaal uit je bol wil gaan, neem dan de witte chocolade met framboos en knettersuiker. Je weet niet wat je meemaakt: je zuigt op een stukje en het gaat letterlijk in je hoofd knetteren. Echt waar, heel poussin.
