Floating Horizon

Vanochtend werd ik iets later wakker dan anders en kon dus geen boodschappen doen, zo vroeg als dat ik het tot nu toe deed. Maar, vooruit!, dacht ik, het is vakantietijd, misschien is het er toch nog wel rustig, zoals de hele week in de nieuwbouwwijk. Dat bleek ook zo te zijn, alleen liep er een ander publiek dan het welwillende, op elkaar gerichte publiek in de ochtendstond, wanneer de sfeer in de winkel bijna iets teders heeft. Wat me doet denken aan India, waar je in de drukte en hectiek als je in de ogen van iemand kijkt en dat gebeurt er vanzelf, je meestal een bronnetje van helderheid en rust vindt. 

De graad van een beschaving lijkt mij te meten aan de wijze waarop men, ondanks verschillen toch rekening houdt met elkaar, de verschillen weten te benoemen en dan kunnen zeggen dat je allemaal mens bent en dat dit verbindt. Zo was het eethuisje waar Wiki en Sunjay kok waren, er juice-masters waren, eentje voor de bediening en het afrekenen,  ze waren christen, moslim en hindoe, ze leenden de mobiel van de zoon’s baas met gemak, en ze benoemden dat ze ieder hun eigen rol hadden en de ene meer kansen in het leven had dan de andere, ze verschillende dingen geloofden, maar uiteindelijk één waren... Het was daardoor een plek van beschaving.

Ik stond in de rij van de kassa en achter mij kwam een man, die zijn karretje van voren trok en zo de boodschappen op de band legde. Terwijl zo’n winkelwagen ook bedoeld is om vanzelf meer afstand tot elkaar te houden. Hij leek bijna graag in mijn anderhalve meter te willen staan, terwijl ik mijn wagentje zoveel als mogelijk was, voorwaarts duwde. Hij keek enigszins uitdagend mijn richting op. Ik zei maar niks, voordat je het weet krijg je een woordenwisseling, de wijze waarop de aerosolen lustig het luchtruim inzweven. Maar ik dacht wel: dit is barbarij. Waarschijnlijk behoor je bij de anti-ontkenningslobby van het virus en maak je zo zonder woorden je punt.

Terwijl het van werkelijke beschaving zou getuigen dat jij, al vind je alle maatregelen onzin, je wél met respect en zorg omgaat met een ander, het is een letterlijk en figuurlijk leefruimte geven aan een ander. Dat maakt de virus-ontkenners in toenemende mate tot een obscure groep. Er zit in hun denkwijze een ‘wij, de échte slimmeriken’ tegenover ‘zij, de volksmenners met kokervisie‘... Het lijkt mij een gevalletje van ‘Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten’...

Enfin, weer even genoeg stoom afgeblazen. Weg van de barbarij, op naar de beschaving. Gisteren vond ik voor het slapen gaan nog een speciale graphic novel in de vorm van een leporello ofwel een harmonicaboek: je kunt het per bladzijde bekijken maar ook uitvouwen en dan kijk je op een negen meter lange ‘horizon’, van een stad met industriële gebieden, door allerlei landschappen en menselijke activiteit naar een andersoortig woongebied waar meer verbonden met de natuur geleefd wordt. Het is gemaakt door de architect Chris Guest, die hiervoor 18 maanden heeft uitgetrokken, een eigen betaald sabbatical, en een crowdfunding-actie is begonnen om het te financieren, die direct gelukt is.

Hij wilde het  persé gemaakt hebben in zijn leven en hij wil ermee uitdrukken dat alles met elkaar is verbonden en wij de kans hebben, nú, om ons leven en het landschap anders in te richten. Ik wilde het bestellen, maar het is maar in één boekhandel in Australië te koop en met verzendkosten daarbij, wordt het dan toch een beetje duur. Gelukkig blijkt er een filmpje van gemaakt te zijn,  bij Vimeo te zien: Floating Horizon en zo is ook de titel van het boek. Dat kleurrijke vogelperspectief, het tegelijkertijd meerdere dingen zien en daar kunnen zijn: dat stopt de barbarij en is het begin van beschaving.