De kleine gedetailleerde anekdotes tussen het grote verhaal waar iedereen zich mee heeft laten slepen door Billy, nu ontmaskerd als een pathologische leugenaar en bedrieger, maar die toen gezien werd als visionair en een geniale ondernemer, schokken mij nu het meest: een succesvolle oudere zakenman die Billy al twintig jaar kent, is bereid om iemand te gaan pijpen om geld los te krijgen. De decadente feestgangers die aankomen gaan aanvankelijk de tenten om hen heen vernielen en erin pissen, zodat daar niemand in wil en ze dan meer ruimte om zich heen hebben.
Het deed me denken aan die documentairereeks over de Baghwan-beweging in Oregon, al die menselijke mechanismen die de werkelijkheid vervormen tot een hemels paradijs, terwijl alles een holle schaal is, nog minder dan de kleren van de keizer, want oké die waren er niet, de keizer was naakt, maar hier vallen en nog een heleboel akelige attributen op de grond: groepsdynamica van de leider en de volgers, niet gehoord worden en toch blijven, misschien met de motivatie om je eigen honorarium of ego veilig te stellen, influencers in de gedaante van zes topmodellen die voor één post 250.000 dollar op hun bankrekening bijgeschreven kregen, waardoor het festival heel snel was uitverkocht, terwijl er zelfs nog gezocht moest worden naar de juiste locatie... Enzovoort. En dan erna, de wereld vol leedvermaak: hoe de stinkend rijken even in de positie waren gekomen van vluchtelingen, vragend om water en eten.
Ik had mijn klamboe van buiten naar binnen verplaatst, onweerswolken, een korte regenbui, dus relaxed buiten zijn was er niet meer bij, dus nu had ik mijn eigen eilandje rondom mijn artifort tongstoel uit de erfenis, kon ik meteen uitproberen of deze voor lange tijd goed zit, dan verhuis ik die naar mijn chaletje. Het is raar, ik heb altijd ‘de tering naar de nering’ gezet en ben daardoor in staat heel sober te leven, maar nu kon ik zomaar deze veredelde stacaravan én een e-bike kopen, door de erfenis van mijn ouders...
Ik ben dus in een ‘huisjesstemming’ en keek op Netflix naar de eerste episode : The Worlds most Extra ordinary Homes. Vier prachtige huizen in Spanje, waaronder één die gemaakt is van industriële bouwstukken uit de wegen en bruggenbouw en een ander een cirkel is op een heuveltop, waar alle buitenste panelen weggeschoven kunnen worden en je dan dus half in de buitenlucht bent, met panoramische uitzichten op de bergen. Ja, als ik stinkend rijk was zou ik daar ook geld aanbesteden, aan een architectonisch wonderhuis. Voor nu hoop ik heel gelukkig te worden in het kluis-huisje nabij het bos.
Nog iets dan in mijn klamboe-eiland in de sfeer van rijkdom die wellicht tot decadentie vervalt: de film Crazy Rich Asians. Het bleek een romcom met best wel herkenbare elementen. Een Chinese familie wordt niet in een hotel in Engeland toegelaten, al hebben ze de duurste suite gereserveerd en dan blijken ze de nieuwe eigenaars van het hotel te zijn. Ongeveer 15 jaar later woont het zoontje in New York en heeft een relatie met een hoogleraar in de Economie en gespecialiseerd in de psychologie van het (gok)spel, een Chinees meisje, opgevoed door haar alleenstaande Chinese moeder die naar Amerika is gevlucht voor de knellende band van de Chinese familietraditie.
Hij wil haar nu meenemen naar Singapore en haar voorstellen in zijn familie, maar heeft haar niet verteld dat zijn familie nu de rijkste en machtigste is, van heel Zuid-Oost Azië en hij de beoogde opvolger is om dit familie imperium te runnen. Ze ontmoet zijn moeder en oma die haar onomwonden te kennen geven, dat zij niet voldoet aan de standaard om ega te worden. De vergelijking van de banaan valt, waar ook Pete Wu in Nederland bekend mee is geworden: zij is geel van buiten, maar blank van binnen... Anyway, een heerlijk vermakelijk verhaal, waar zij uiteindelijk haar intelligentie en tactisch inzicht inzet om de vooroordelen en aloude tradities te slechten.
Een fijne avond in mijn klamboe-eiland rondom rijkdom en plekken om te wonen.
