Het was een heugelijke week.Vorige week om deze tijd kon ik niet bedenken dat ik nu én op een e-bike rijd en eigenaar ben van een huisje in het bos, een ‘chalet’ noemen ze het. Dat huisje heb ik bijna niet eens van binnen willen bekijken, want mijn eerste reactie was dat ik het gevoel had dat je in de etalage zat van de buren, wier achterraam van hun stacaravan uitkijkt op ‘mijn achtertuintje’ en ze daarnaast ook nog hun terras hebben ingericht onder een grote luxe partytent, die in de winter moet worden afgebroken, hoorde ik later, ‘Dus je hoeft niet naar binnen?’ vroeg F. de beheerder. Het gekke was, dat ik mijn hoofd nog één keer ronddraaide en naar de toppen van de hoge bomen keek die er verspreid staan en ineens precies het omgekeerde dacht: dit huisje ligt wél goed!
Die buren is natuurlijk een kwestie van perspectief. Waarom zou ik dit nu storend vinden, terwijl je al kamperend veel dichter op elkaar zit? Omdat je idee van een huisje in het bos als het ware gekleurd wordt door de romantiek van lost in the woods. En die romantiek is er ook wel want alle huisjes en de camping zijn midden in het bos gebouwd, er mogen geen houten schuttingen geplaatst worden, ‘we willen hier niet zo’n Gamma-sfeer krijgen’ en in het reglement staat dat je ten hoogste twee ornamenten in je tuin mag zetten en een droogmolen alleen kort mag uitklappen en zo snel mogelijk de was weer binnen moet halen. Mij bevallen zulke regels wel, ik vind ze wel charmant.
Vanaf het terras zie ik op het einde van het ‘straatje’ de bosrand en binnen was het huisje leeg. Ook heel prettig want de andere objecten stonden vol spul en daar heb je het dan grotendeels mee te doen. Ik ben als het ware de eerste bewoner op deze plek, het gras was net ingezaaid, kleine laurierkersstruiken als afscheiding en in de herfst krijg ik dan twee hoge laurierkersen ‘tegen’ de buren, het zeshoekig houten schuurtje moet nog ‘gesteld’ worden en er wordt electriciteit in gemaakt voor de beoogde electrische fiets: het is vanaf mijn huis ongeveer 43 kilometer.
Ik had een week bedenktijd, maar ging de volgende ochtend als eerste handeling een afspraak maken met het Gazelle-experiencecenter en de avond ervoor begon ik ook al te bedenken wat ik uit huis dan daarheen zou brengen... dus mijn daden gaven onverkort al de richting aan... En toen ging ik dus fietsen uitproberen, maar je kan ze er niet kopen, het was geen winkel. Gemiddelde levertijd is nu 15 weken, zoiets had ik al gehoord en had me er ook al op ingesteld de eerste keren ofzo er dus ‘gewoon’ naar toe te fietsen.
‘Ik kan wel in de computer kijken of er misschien een fietswinkel in de buurt is, die toch nog een fiets heeft staan’. En ja, een oude familiezaak in Lent, sinds anderhalf jaar door de zoon overgenomen, die zich wil onderscheiden van andere fietswinkels en het internetaanbod, door extra veel service te geven. Als je fiets kapot is komen ze die halen en weer terugbrengen binnen een week en hij had een model waarvan over vier weken de onderdelen, alle uit Azië , weer geleverd worden. In de tussentijd kon ik wel een leenfiets krijgen. Die kwam hij de volgende dag brengen en de jongeman B. vond mijn tuin meteen heel leuk, want de bamboe deed hem aan Indonesië denken, daar had hij gebackpackt. En sindsdien fiets ik elke dag elektrisch naar de waterplas, wat luxe, die extra energiestoot die niet uit je eigen benen komt, de vaart.
