Zomaar het bos in kunnen lopen voor een avondwandelingetje, meteen die bosgeuren, heel aangenaam. En de fietstocht hier naar toe is heel, heel goed te doen. Het laatste stuk met vergezichten op bloeiende heide in het zand, glooiend zo ver als je kunt zien. Het was langs de provinciale weg, maar er reden weinig auto’s. Ik zag uit naar Deelen, daar was ook een oplaadpunt waar ik van plan was om er, voor de zekerheid, maar even van gebruik te maken, en toen verscheen er het bord: Hoenderloo, ik was er al bijna!
Het stuk daarvoor, van Arnhem naar Schaarsbergen ging dwars door de bossen. Ooit, al meer dan 20 jaar geleden wandelde ik er parallel aan, door het bos, een bijna rechte weg vanaf het station Arnhem, ook naar een stacaravan, die was van S., maar ik betaalde de helft van de jaarkosten en was er ook evenredig. Niet in de winter, dat kon niet, de waterleiding bevroor er. Wat is dat lang geleden... en nu kom ik weer terug naar een plek in het bos. Ik heb daar grote kampvuren gestookt, natte boomstammen uit het bos gesleept die sissend bij de vlammen droogden, waarna ze zelf ook verdwenen, na warmte gegeven te hebben en oranje te gaan gloeien. Heel louterend om te doen, die hele gang van nat hout naar vuur en naar as, metamorfose, een celebratie van levensenergie en levenskracht.
Het is nu ten strengste verboden om open vuur te maken op de Veluwe, heb ik mij laten vertellen. Ik vind het oké, ik wil me hier wel voegen naar wat er is. Geen tuintje aanleggen alleen maar wandelen in uitgestrekte bossen, alle kanten op. De eerste muziek die ik hier heb beluisterd is van Anouar Brahem, zo oer.
