Een dag later zwom ik weer langs het riet en zag nu twee grote vogels op een nest staan, enigszins verborgen door de hoge rietstengels. Verhip, het was me nog niet eerder opgevallen dat hier een nest zat. De twee waren zich aan het wassen, best groot, grijzig met wit, groter dan eenden en ik bleef watertrappend kijken. En toen ineens werd eentje drie keer zo klein, Ze dook uit het nest gestroomlijnd zwart: het was een meerkoetje. Altijd vanzelf er ‘tje’ aan toe gevoegd, omdat ze me zoveel kleiner lijken dan de logge waggel-eenden, maar niet dus als ze zich wassen.
Dus dat jonge meerkoetje was hun jonkie, die het nest verlaten had en zoekend riep: ‘waar zijn jullie, ik kan jullie niet vinden’. Sindsdien volg ik ze. Nog voordat ik het nest had ontdekt, kwam er regelmatig een hele familie meerkoet uit het riet zwemmen, ik neem nu aan uit ditzelfde nest, maar nu zie ik dat ene jong ook niet meer, misschien schetterde ze eerder: ‘Hoera, ik ga de wijde wereld in’. Nu is alleen dat stel present en het lijkt erop dat ze later op de middag zich uitgebreid wassen. Dan zwemmen ze nog een beetje rond en in de avond lijkt het erop dat ze vanaf hun nest genieten van het avondgloren.
Enfin en zó dicht je menselijke trekken toe aan dieren en waarom zou het tegelijk niet zo zijn? Ik zag weer een dierenfilmpje: een witte beluga die duidelijk reageert op een man met die viool speelt, ook subtiel in haar bewegingen mee lijkt te doen met haar vin, alsof ze mee-dirigeert. Man en de witte walvis achter het glas van het aquarium,lijken wel één en dat beeld wordt versterkt omdat de man zelf kaal is, en zittend in een rolstoel dezelfde compactheid krijgt als de beluga; Beluga mesmerized by violin. Zo’n filmpje geeft goede zin.
