Ik ging voor het eerst naar de winkel zonder te weten wat ik exact zou gaan koken voor de boekenclub. Naar Özbaktat, die adverteert de grootste Turkse supermarkt van Nederland te zijn. Iets van die mentale activiteit praktiseer ik altijd: ik vind het saai om recepten te zoeken, naar de winkel te gaan voor alle ingrediënten en het vervolgens braaf uit te voeren. Iets van creativiteit hoort bij koken. Mijn leidprincipe is daarbij de Chinese keuken: er moet uiteindelijk op het bordje een balans komen van zoet en zout, fris en romig, zwaar en licht; qua textuur. In de winkel zelf op ideeën komen is het leukste.
Na de uiensoep, de dadels gevuld met frisse kaas en de amandelen die we nog buiten konden eten, na een lange zonnige wandeling, ging binnen het hapjes eten met Turks brood gewoon door. Er was gestoofde flespompoen met oesterzwammen, gegrilde schijfjes aubergine, tzatziki in citroensap met munt uit mijn tuintje, gesmoorde stukjes paprika in een Iraanse aubergine-prut, dat kwam uit een blikje, maar de vele paprika gaf het volume, een gemengde salade met feta en olijven. ‘Verrukkelijk’, hoorde ik, dat geeft voldoening. Het toetje was warme kersen met slagroom en magere kwark.
De volgende twee dagen nam ik vakantie van mezelf en deed geen afwas en las een boek van Thea Beckman, een tip uit de boekenclub en in de Volkskrant van afgelopen Zaterdag stond er geheel toevallig ook een recensie over dit oude kinderboek dat tegelijk zo actueel is. Thule is het oude Groenland nadat de aarde gekanteld is door milieurampen. Na eeuwenlang is er door de klimaatverandering een nieuwe florerende samenleving ontstaan, geleid door de vrouwen in een uitbundige natuur, waar niemand iets tekort komt, er is geen geweld en wreedheid, de aarde wordt niet uitgebuit. En dan worden ze ontdekt door een mannelijke macht van zeevarenden, die zo snel mogelijk er een koloniaal wingewest van hopen te maken.
Al lezende, gaandeweg, kwam het me steeds bekender voor. Ik zag mij terug als kind, na elk bibliotheekbezoek met moeder, zelf ook met een stapeltje boeken mee naar huis: zat deze er ook ooit bij?
In de tropische Bush van Burger Zoo las ik het boek uit, na eerst twee grappige zebra’s op stal te hebben gezien.
Ja, de dieren leven in gevangenschap, en dat er zoveel zorg en kennis van mensen omheen is, dat zie je nauwelijks. Of de dieren een ongelukkig bewustzijn van hun situatie hebben, weet je ook niet…
Maar het blijft fascinerend om van dichtbij, slechts gescheiden door een glaswand, de wonderlijke creaturen te kunnen zien van Moeder Aarde.
