Stilte en mist in mijn achtertuin; daarom woon ik hier; zo verkwikkend.
In New York zag ik de eerste herfstasters van dit jaar. Het is in Central Park, waar een stuk volgeplant is met inheemse planten en bomen. Ik sprak er een vrijwilliger, voor wie het werken in deze tuin haar heel veel energie gaf, maar ze baalde wél van de opmerkingen van voorbijgangers, die bij haar vijandig overkwamen. Ik uitte mijn verbazing; de sfeer is over het algemeen zo kalm en vriendelijk, waarom namen mensen de moeite om de kronkelpaadjes van deze tuin op te gaan, om dan vervelend te doen, als ze iemand tegenkomen? Enfin.
Ik vroeg me daar af, of ik óók nog herfstasters zou zien, aan de zijkant van mijn huisje. Ik had in de lente flinke pollen uitgegraven bij de buren, die verdwenen zijn, op mijn nieuw veroverd stukje grond, waar ik nu kan zitten, gezellig tussen de prullaria. Gisteren was daar dan de eerste bloei.
En ondertussen wil ik al bijna nóg een weekje naar Venetië en de Biënnale gaan, om ook de sterke ervaringen van New York weer in een andere, zo geliefde, context te zetten…Nog één keertje langs al die verzamelde kunst gaan, waar het thema is: Foreigners Everywhere. Je bent overal vreemdeling, onderweg, en tegelijk overal thuis, als er de bereidheid is om de verbinding te zoeken. Dat is het ideaal, waar zoveel kunstenaars melding van maken. Dit is van HF Husein uit India, die in Rooted NOMAD in één ruimte de hele wereld toont.
Zo zie ik eigenlijk, dat de ruimte en de stilte van mijn huidige omgeving, mij toont dat het mogelijk is om heel veel liefdes te onderhouden in je ene hart.
