Het is elke dag mijn eerste genoegen: het rolgordijntje bij het keukenraam omhoog doen en de bosrand inkijken, maakt niet uit wat ik zie: dichte witte mist is ook goed, zoals dat weleens was de afgelopen week en dan s’avonds ook: een pikdonker bos omdat de maan nog niet is opgekomen en de mist er als een deken overheen hangt. Maar vanochtend riep ik hardop: O! , want er was een prachtige zonsopgang bezig zich te voltrekken voor mijn oog: zó’n kort genoegen, het is allemaal zo weer weg.
