Het zijn al die verschillende kleuren en vormen waar ik hier zo van geniet. Oók in een tuin die allang het beste van zichzelf heeft gegeven, op ‘instorten’ staat: binnenkort is alles weer kaal winterland.
De oogst van de dag: Joep de kat die eerder dan ik op het bankje zich al koestert in de onverwachte zon, ik zat aanvankelijk binnen. Een heldere volle maan die aan het stijgen was, terwijl ik buiten aan de andere kant van het huis, het donker had laten worden. Die ene oranje oostindisch-kers-bloem die stug is gaan bloeien uit de afvalopslag, waar zij al in weggeschoffeld was. Een onverwachte kom vol tamme kastanjes, nooit geweten dat deze hier was. Tomaatjes vanonder een andere afvalhoop.Gehavende appels onder de oude appelboom, maar goed genoeg om er appelmoes van te maken, als je de rottende plekken eruit snijdt.
En een boek uit de boekenkast, echt een vondst. Ik hou nooit zo van korte verhalen; je moet je dan inleven in een korte situatie en een plot en dan moet je alweer vertrekken.
Maar deze verhalen zijn anders. Je komt in het zeer complexe gevoels- en gedachtengoed van de personages, vol tegenstrijdigheden, innerlijke strijd, de kloof die er kan zijn tussen de schijnbaar vanzelf goed lopende buitenwereld en alle hobbels en pijn die de ‘acteurs’ daarbinnen onzichtbaar ervaren.
Eén verhaal Op de Golven speelt zich af op een gondel door de Canal Grande van Venetië, waar een gescheiden vader met zijn dochtertje in zit, die hij een paar dagen voor zich alleen heeft, en beide voelen alleen maar ongemak, in deze idyllische setting.
Een ander verhaal gaat over een professor Engelse literatuur in New York en zijn beste vriend waarmee hij fietst door Central Park en de veel jongere vrouw, een student, die ze beide begeerden, maar met wie hij uiteindelijk getrouwd is.
Hier ook de beleving van de gelaagdheid van New York , zoals ik dat zelf ook dagelijks zag, in één oogopslag en dan vooral die ‘gespannen, behoedzame feeststemming’.
