Doordat ik een interview bekeek met Finneas, de broer van Billie Eilish en mede producent van al haar liedjes, verscheen deze vanochtend als eerste op YouTube. Hij heeft een eigen album uitgebracht, For Cryin’ Out Loud!, die ik nu langzaam aan het ontdekken ben. Ook al zo’n aparte titel; Hit Me Hard and Soft heet het album van Billie, dat ik zo’n beetje ken, zoals ik mij in mijn tienertijd LP’s eigen maakte; herhaaldelijk luisteren. Dit komt ook omdat zij haar album als geheel heeft uitgebracht, niet eerst liedje voor liedje zoals nu om commerciële redenen te doen gebruikelijk, en de liedjes bij elkaar horen.
Dit liedje…zo vol warmte, zorg, nostalgie aan zijn zus, die pas 22 jaar is en al vanaf haar veertiende een leven in The Spotlight heeft.
Ik hoor ook het oudere broertjes perspectief, dat ik herken als oudste in het gezin waar ik uit kom. Ik heb heel tedere herinneringen aan mijn broertjes en zusjes toen ze jong waren en het liefste zou ik teruggaan naar die tijd. Toen alles nog ongecompliceerd was, liefde en zorg vanzelfsprekend. Maar in mijn familie is er een groot monster opgestaan van wantrouwen, competitie, elkaar beoordelen en veroordelen, eigen hersenspinsels uitleven en ik zwem daarin als een onnozele vis vol gevoel, die ondertussen geen ruimte meer ziet, tussen alle brokstukken en wrakstukken en het puin…
Zo, dit staat er dan ineens. Ga ik dit blogje dan het internet opslingeren? … Ja, dus, gedachtig de titel van het album van Finneas: For Crying Out Loud.
Zijn liedje is voor mij duidelijk familie van een liedje van Billie. Daarin de verstrengeling van geven om iemand én afstand willen, waardoor je niet zomaar de waarheid kunt vertellen, zelfs een leugen hebt verteld. Zij wéét tenminste wat zij deed. Want het enige dat relevant is, of een ieder over zichzelf kan reflecteren en met empathie kan kijken naar de ander; pas dan ontstaat nabijheid. En dat maakt een relatie gelijkwaardig: Wederkerig.
