De cartoon van Kamagurka, vanochtend in de NRC , geeft wel mijn gevoelen weer, over de toestand van de wereld. Het komt binnen omdat ‘Spanje’ vanaf dat ik kind was, stond voor dat zorgeloze en zonnige land waar we met de familie al naar toe vlogen, lang voordat heel Nederland ging. Moeder stikte altijd van de heimwee bij terugkomst, ze zwom er eindeloos met een luchtbed in de golven van de zee of ze trok baantjes in het zwembad. Zwemmen was vanaf dat zij een kind was, haar grote passie. Misschien dat water het enige element was waar zij zich werkelijk vrij voelde, altijd, terwijl haar hoofd later ook vol kon zijn met duistere wolken, waar hele harde regen uit kon vallen.
Op reizen die zij met vader maakte, toen zij beide pensionado’s waren, zag ik bij het opruimen van hun huis na hun dood, dat er in alle fotoalbums altijd een foto was die vader had gemaakt, terwijl zij zwom. ‘Spanje’ heeft dus die lading voor mij, een soort van VVV: Vrijheid-Vrede-Vrolijkheid.
Niet écht aanwezig als je de toestand van de wereld nu beziet…
Dan kan ik erg veel zin krijgen in simpele en grappige creativiteit. In New York waren er afgelopen weekend heel veel dogshows, of beter gezegd Dog Parades in allerlei parken. Mensen geven hun honden de meest doldwaze outfits en attributen en er zijn verkiezingen voor de best verklede hond. Dit is de opmaat voor de grote Halloween Parade die er vanavond zal plaatsvinden. Bij de Hudsonrivier, in Hudson River Park, zag ik op de Pier die ingeruimd is voor grote dans en disco-activiteiten, New Yorkers oefenen om mee te kunnen doen aan de Thriller-dans van Michael Jackson, één van de hoogtepunten van de parade.
Dat is toch leuk, al die Halloween-lol, een goede antidosis tegen de zwaarte van de wereld.
Ik heb nu regelmatig het refrein van dit liedje van Bob Dylan in mijn hoofd: Idiot Wind …it is an wonder that you still know how to breath.
Wat een jonge Bob Dylan nog, dit was in 1976. De LP waar dit lied vandaan komt, is uit 1974 ; Blood On The Tracks. Ik was toen fan van hem en had al heel veel tweedehands LP’s van hem gekocht in Concerto in Amsterdam; op de Dinsdag wanneer ik met moeder meeliftte naar Amsterdam, ik mocht zomaar spijbelen, dat kon toen nog. Ik verveelde mij want ik was blijven zitten en moest het vierde jaar over doen, maar zoveel stof was dus al bekend.
Van mijn zakgeld kocht ik toen deze LP, gloednieuw, een flinke aderlating, omdat ik beslist wilde weten wat hij recent gemaakt had. Ik zie dat ik alle liedjes meteen kan mee neuriën of zelfs mee kan zingen, ik vind ze allemaal goed. Dit liedje kies ik nu maar, om dit blogje rond te maken: Buckets of Rain.
