Dit schilderij van Hendrik Willem Mesdag (1831-1915) kwam meteen binnen. Het heeft een ‘Zen- kwaliteit’; het soort van besef dat in elk moment van het leven alles aanwezig is van wat belang is. Áls je je maar oefent om elke ademtocht in je te laden met het volle leven.
Je ziet de zwaarte van de hoop stenen, met de belofte erin dat er gebouwd zal worden, ze zullen oprijzen.
Je ziet die ene man, die het samen met vele waar zal maken, op de drempel van een nog niet bestaande deur.
Ook het genoegen en de intensiteit van het schilderen door de maker is aanwezig: het zien van kleine structuren, de abstractie van de rechte lijnen en de diagonale rode steen die het doorsnijdt. De hobbelige klinkers en het grint op de straat. Die enkele lege emmer waar je de stenen mee kan vervoeren.
Life is a bumpy road, but I am still standing…Bestaan deze regel al ergens, of verzin ik het hier ter plekke?
Ik denk ook aan dit gedicht met haiku-kwaliteit dat al sinds de middelbare school met mij meegaat van William Carlos Williams (1883-1963). Ik lees nu op Wikipedia dat hij het wellicht geschreven heeft bij het ziektebed van een doodziek meisje, die hij verzorgde, hij was dokter. Hij keek naar buiten en zag het rode kruiwagentje, speelgoed van het kind.
Ik heb dit nooit eerder geweten. De urgentie zit in de woorden zelf. Ze zeggen: Leef! Leef NU! Maak het mogelijk!
Tegelijk is er stilte. Er is niks dat je kan doen. Er is louter een waarneming.
