Ik moest ook wel lachen om mezelf, want de reactie is volkomen voorspelbaar. Vroeger, wanneer ik het station van Rotterdam uitliep werd ik steevast bevangen door het imposante ‘vergezicht’, de brede straten, het meteen razende verkeer en de trams voor je neus, de Nederlandse wolkenkrabbers. Nu, na New York voelde ik mij als dat beeld voor het station; als Alice in Wonderland, véél groter gegroeid en alles was zo ienie mini klein.
Nee!, dacht ik, zijn dit nu die wolkenkrabbers?! Het leken nu kleine flatgebouwen in een wijk, ergens achteraf.
Nog steeds, natuurlijk, hangt er wel een internationale sfeer. Zo’n Chinees- christelijke kerk, de bijzondere architectuur van de Pauluskerk en daar ergens aan de promenade aan het water ligt dat Chinese restaurant waar Zusje en ik met Moeder op een zondagse ochtend heengingen, om er Dim Sum te eten met familie die in Rotterdam woont; een nicht van mij is er de eigenaar van een groot Chinees Restaurant, dat ik nooit gezien heb. Waarschijnlijk verzorgde zij geen zondagse brunch-Dim Sum; dat zijn allerlei verschillende hapjes die geserveerd worden met Chinese thee.
En daar staat Kabouter Butplug nog steeds, op wat nu een dorspleintje leek, maar nog steeds vlakbij die linkse boekhandel, waar ik op de terugweg allemaal nieuwe Graphic Novels ontdekte, uitgegeven in Nederland. Museum Boymans van Beuningen wordt al heel lang verbouwd, maar het Kunstdepot waar alle kunst in is opgeslagen, had ik nog nooit gezien. Zó lang geleden was het dus, dat ik in Rotterdam was.
In de vervormende spiegeling van het Kunstdepot sta ik in het midden helemaal verschrompeld tot een dwerg en dan zou je toch bijna kunnen beleven dat Rotterdam wel een imposante wolkenkrabber-achtige skyline heeft. Maar het ís niet zo.
Ik kon er niks aan doen, maar de Kunsthal was ook ineens iets van een schuur, of een container geworden en ik vergeleek het met het Whitney Museum van moderne kunst in NY. Niet doen. Van binnen is het ook wat sleets geworden, nou ja, zo beleefde ik dat nu.
Op zo’n zwaarbewolkte, koude dag met regen en mist werd ik wel urenlang in andere werelden gezogen, en deed het wat elk goed museum doet. Even gauw terug naar mijn normale lengte om te kunnen door de ingang.
