En toen was ik eindelijk weer in Amsterdam, dat mij met mijn hoofd vol New York helemaal niet meer zo aansprak.
Ik erken het hier: ik was meteen weer verkocht en het voelde alsof ik een liefde ontrouw was geweest. Die oude, oude huizen, de bochten langs de grachten.En waar maak je het mee dat je een rode slogan op de foto zet, terwijl pal ernaast bij het raam een ‘sekswerker’ zoals ze tegenwoordig genoemd willen worden, toekeek?
En dat er géén horizon is, aan het einde van de straat, maar een paleis en dat er binnen in de Nieuwe Kerk een engel is geschilderd uit ongeveer 1450 en ik voor eerst zag wat een prachtig van hout bewerkte preekstoel er is, met de evangelist Lucas en Johannes hier op de foto?
Dat het water, net zoals in Venetië, het stadsleven bepaalt, een woonboot vol planten, de oude volkszangers in de Jordaan met standbeelden geëerd, een nieuw beeld voor de Apple-winkel over communicatie tegenover de stadsschouwburg. Dat ook hier de voetganger de boventoon voert en niet de auto? Juist ja, allemaal in Amsterdam!
Ik bezocht er vijf totaal verschillende tentoonstellingen, waarover later wellicht meer.
Nu ben ik simpelweg blij dat ik er weer geweest ben. In de trein terug neuriede ik ineens Mercedes de Sosa ; Gracia a la vida.
