In de Kunsthal bleek er een tentoonstelling te zijn van de kunstenaar van dat grote beeld bij de ingang van het Centraal Station. Er was een maatschappelijke discussie toen ze verscheen, tot op politiek niveau, meen ik mij te herinneren: kón dit wel, zo’n standbeeld van zo’n gewone vrouw in trainingsbroek, zij had toch niks gepresteerd, is dit een grap?
Dan heb je toch mooi het hoogst mogelijke bereikt als kunstenaar, ook als dat precies je bedoeling is. Mensen aan het nadenken zetten, hopen dat zij een stap vooruit zetten, op weg naar meer empathie. Ik zag hem in een filmpje hierover vertellen en ik vond zijn sympathieke uitstraling samen vallen met wat hij maakt.
Deze vrouw heeft haar handen in de zakken, maar die handen zijn wel gebald tot een vuist en dat geeft haar kracht. Je hoeft het op een bewust niveau niet waar te nemen, maar onbewust komt ze wél binnen.
Hij noemt zich allereerst een beeldhouwer, alleen is hij in de loop van de tijd allerlei technieken gaan gebruiken, ook computergestuurd en met A.I : Uit meerdere levende modellen een nieuw beeld maken en dit laten gieten in kunststof. Er is één heel kleine buste van gips, met de eigen hand gemaakt en daar zie je zijn kunde. Het is het gezicht van een oudere buschauffeur die hij kent, refererend aan al die klassieke bustes. Er zijn ook marmeren hoofden waarbij hij in rood de energie schilderde waarmee hij ze maakte.
En filmpjes van plastic-achtige hoofden die je frontaal aankijken en die zwijgend alleen met de ogen knipperen. Ik voelde in het donker ineens mijn eigen ogen knipperen en de kwetsbaarheid van het gezicht voor je en daarmee van elk mens kwam binnen. Dit ben je, zonder masker op.
Hij heeft een keer een openbare performance gedaan, waar hij een muur likt (!). Aanvankelijk zie je dus niks, het laat geen zichtbaar spoor na. Maar dan gaat zijn tong ervan bloeden en zie je soms wel iets. Ook maakte hij goudkleurige hoofden die de associatie krijgen van godheden die je kunt vereren en bewonderen. Maar er zijn ook kleine naakte mannen waar je omheen kan lopen en kunt bestuderen en je de vergankelijkheid van elk lichaam laten voelen. Het zéér grote beeld van brons daarentegen geeft zo’n verschijning een ongenaakbaar cachet. En zo komt het hele scala van menselijke leven aan bod en mooi is dat de menssoort met wie je deze reis maakt, nou eens niet wit is, maar zwart.
