In het stedelijk museum in Amsterdam was een héél goede tentoonstelling met 45 kunstenaars die textiel als middel inzetten voor wat zij willen zeggen. Unravel; en er zijn 45 verhalen over te vertellen, maar gisteren was het de laatste dag, dus het boek is uit. Dat textiel zo’n belangrijk wereldwijd materiaal is werd mij op de laatste Biënnale van Venetië al duidelijk. Werken die ik daar zag, waren ook hier te zien. Het is ingebed in een groter besef dat het perspectief van het Westen moet kantelen. De koloniale en kapitalistische veroverzucht die in de kunsten zich uitte in louter schilder- en beeldhouwwerk vanuit prestigieuze kunstopleidingen, staat haaks op het gebruik maken van naald en draad, weeftechnieken, stoffen, eigen haar, wol, vezels en vlassen, die in het dagelijks leven gewoon voor handen zijn.
Down to Earth; ook letterlijk en de installatie van Cecilia Vicuña met strengen stof in de kleuren van vuur en bloed en aarde van plafond tot de grond, bij binnenkomst onontkoombaar aanwezig, was voor mij wel hét statement hierover. Er broedt iets…het moet anders…
Zij won vier jaar geleden de Gouden Leeuw op de Biënnale in Venetië; The Milk of Dreams, voor haar hele oeuvre.
In het zaaltje erachter ook ander werk van haar: Arte Precario; al in het midden van de zestiger jaren in Chili heeft zij dit uitgevonden. Van afval uit de omgeving en onooglijke dingen creëert zij een tedere, zachte en stille ruimte: Hearing an ancient silence, waiting to be heard.
Ja, zij raakte mij vier jaar geleden al. Met de ‘rotzooi’; dingen die op het punt staan om te verdwijnen, die in de lagune dreven, veranderde zij de ruimte. Er hing een tere en mysterieuze sfeer, die tegelijk vol leven, emotie en verzet is in haar hoek van de zaal, als je die voor je alleen had.
Er waren toen ook schilderijen, met krachtige poëzie, zoals deze. Het schilderij hing een kwartslag gedraaid met de benen naar de grond, maar dit kan ook. Zij is een kunstenaar wier wereld ik ten zeerste herken en waarmee ik mij verwant voel. Haar aandacht voor de naaste en natuurlijke omgeving, het samen met anderen de wereld vormgeven, dat er geen hiërarchie is tussen de mensen en de dingen, dat alles altijd in proces is en veranderlijk, sterven en nieuw leven inéén, en er overal energie waarneembaar is die verbindt…
Ze woont nu ook in New York. Haar ervaring van wat je daar voelt, is precies de mijne.
