Met vriend E. die priester is, óók priester is wellicht toepasselijker, want hij is ook vader en opa ondertussen, en nog heel veel meer, gebeurt het toch regelmatig, dat ik fel wordt over die katholieke kerk en die hele wijze van omgaan nu, die verdoezelingstaktieken ben ik geneigd om hier op te schrijven, omtrent het seksuele misbruik. Wie het op dit moment opneemt voor kerkelijke prelaten en hen vergoeilijkt, die kiest mijn inziens de verkeerde kant.- Waarom investeer je zoveel in kwaadheid? vroeg hij mij. Wat is nou het verschil met misbruik in andere instellingen? Justitie bijvoorbeeld, al die ellende daar... E. kan het weten want hij is jarenlang pastor in gevangenissen geweest. De kerk is van een geheel andere orde! roep ik dan, die bestrijkt van oudsher alle levensgebieden. Die heeft invloed gehad op de wijze van kijken over de vrouw, homoseksualiteit, die dicteerde wat goed en slecht was, die is in alle intieme, persoonlijke levenssferen aanwezig geweest.
Gisteren beluisterde ik voor het eerst Sacrificium met als ondertitel: The sacrifice of hundreds of thousands of boys in the name of music. Het is een cd waar Cecilia Bartoli de bijna vergeten muziek die speciaal voor castraten is gecomponeerd, weer tot leven brengt. Heel mooi. De film Farinelli over het tragische levensverhaal van deze castraat, zeker al twintig jaar geleden, is me ook altijd bijgebleven.
In het bijeengesloten boekje lees je dan dat de kerk aan de oorsprong van deze castraten ligt. Vrouwen mochten niet zingen in de kerken want in 1 Cor 14;34 staat dat vrouwen hun mond moeten houden en niet mogen spreken. In 1668 zendt Paus Clement IX een dekreet uit: ''No female person shall deliberately learn music in order to be employed as a singer", waarna ook alle vrouwenstemmen verdwenen uit de vroeg barokke theaters.
Drie eeuwen lang hebben castraten de leemte van de geen-vrouwenstem-mogen-horen opgevuld. Castraten: dan worden je ballen er dus afgeknipt, je hebt geen sexuele gevoelens meer, je leven is voorgoed verminkt. Ook hier opnieuw die dubbele, letterlijk verknipte moraal van de katholieke kerk: in Vaticaanstad mochten er geen operaties voor castraten worden uitgevoerd, maar 23 Pausen door de eeuwen heen, hebben er genoten van de castraten in de Sixtijnse kapel.
Tja. Zeiden al die pausen en prelaten wellicht ook, zoals Simonis, Wir haben es nicht gewusst? Zo'n stukje voor mij onbekende geschiedenis vertelt het me weer opnieuw: de katholieke kerk is in haar mannelijke hierarchie aardig verknipt. Elk moment weer, als er geen plek wordt gemaakt binnen de gelederen voor vrouwen, homo's, kinderen, seksualiteit, muziek, dan is het een kerk die zichzelf castreert.
