Nee, dit is geloof ik niet aan mij besteed: modeltekenen met houtskool. Zo kloppende mogelijk makend, het model mag niet zweven, te lange of te korte benen hebben, de romp niet te uitgerekt en het hoofd niet te groot, want dan wordt het een kinderhoofd, een jong meisje.De richtlijnen zijn: men trekke een loodlijn van de kruin naar de linkerbinnen hiel. Dat verdeel je in acht gelijke stukken. Het hoofd is een achtste deel, bij je kruis dat is het midden. Die loodlijn moet doorlopen, want zo gaat de afgebeelde pas echt staan. Als het model zit, dan gebruiik je de cirkelzaag: je zaagt de armen en de benen dwars door bij elk achtste partje, zet ovaaltjes op het papier, je verbindt ze en zie; alles zal weer gaan kloppen.
Die combinatie van rekenen en tekenen, meten is weten, ik word er helemaal kriebelig van. Geef mij maar kleur en kliederen, beetje bij beetje op het papier zelf een werkelijkheid zien verschijnen, dat het gebéurd. En zo zegt drie uur zwoegen weer veel over mezelve: ik kijk en geniet liever van de wereld om mij heen, dan dat ik die wil vangen.
