Foei, foei. Dat is toch helemaal niks voor mij: stél dat ik vijf dagen in de week full time moest werken. Ik heb er nu, na twee dagen al schoon genoeg van. Gisteren de hele dag in het wijkcentrum en ach, ter plekke is het wel best en vrolijk, maar thuis wil ik dan alleen maar rust en zette ik de Messiah van Händel op, nog maar net ontdekt als heel mooi, omdat er zo'n onderstroom van jubel in zit. Nee, alsjeblieft geen tv meer en een beetje vroeg naar bed, wellicht ook de allerlaatste rest van de griepvirus.En vandaag de hele dag cursus. Heel behartigingswaardig allemaal, over de HACCP en dat gaat over hygiene rondom de bereiding van voedsel, helemaal niet van toepassing waar ik werk, maar wel zo dat ik denk dat ik mijn keuken toch maar eens een grote schoonmaakbeurt moet gaan geven. Zoals de oude kruimels in de broodrooster, die ik altijd onschadelijk achtte omdat ze als het ware toch elke keer weer geroosterd worden: het blijken brandhaarden te zijn van micro organismen.
En moest ik nu morgen alweer naar een beheerdersvergadering de hele ochtend en s'avonds alweer naar het wijkcentrum? O, geef me terug, alsjeblieft, mijn vrije tijd en de ervaring daarin dat elk uur en elke minuut mij als het ware geschonken wordt! Raar, is dat toch, waar dat vandaan komt. Al op de middelbare school had ik dat als ik naar school fietste: dit is als een nachtmerrie, ik word geleefd.
Geleefd worden als ervaring, waar komt dat toch vandaan? Het gevoel verplicht mee te moeten doen in een rollercoaster van het leven: taken, interakties, dingen die nu eenmaal gebeuren moeten, waarbij ik dan denk en dacht, waarvoor, waartoe, van wie? Ach, ondertussen zijn de vragen wat minder omdat ik nu beter begrijp waarom mijn leven er zo uit ziet als dat het is. Al zó lang geleden besloten om als het even kan , parttime te werken. Nog even doorzetten, Mirjam, na vandaag voel je weer waarom ook al weer, niet dit, maar dat:
Tijd die zich kan uitstrekken en daardoor tijdloos is en ik kan ZIJN.
