Kom ik in het klooster, vraagt zuster B. of ik een uitnodiging wil ontvangen om te oefenen voor het dansen in de vigilie-vieringen. Ja!, zegt zuster C. dat de nieuwe koffieketel goed bevalt en of ik misschien weet of je 'm ook extra kunt programmeren, nee dus, zie ik met mijn deskundige wijkcentrumblik, zegt zuster M. dat ze wel een idee heeft voor de invulling van de leesgroep van volgend seizoen, maar ze weet niet of het geschikt is, of ik mee wil kijken, Ja!, zeg ik tegen zuster C. dat ik haar binnenkort weer de teksten mail die zij uitspreekt bij de meditatie. En zo kan ik er elke keer niet omheen dat er meerdere draden zijn die mij verbinden met De Bron.Buiten het klooster en dat is meestal dus, maak ik bijna dagelijks de exercitie in mijn geest om zonder God, of de christelijke beelden van God, te leven. God is maar een woord...maar zonder woorden kun je ook niet. Het vuur blijft branden door een innerlijke dynamiek en die kwam gisteren middag voorbij in het Testament van Clara. Ze zegt:
En omdat gij uit de liefde van Christus elkaar liefhebt,
zult gij die liefde die gij in u hebt
metterdaad naar buiten toe tonen:
door dit voorbeeld aangemoedigd
zullen de zusters voortdurend groeien
in de liefde van God en in wederzijdse liefde.
Liefde... ook dat is een mooi en moeilijk woord. In het latijn staan er twee woorden Amor en charitas; de naastenliefde. Amor, in het rood, dat is de liefde in je, die in Clara's beleven ook van God komt. Wie stil is en het toelaat, die kan dat ervaren: er is een overweldigende liefde die naar jou toe komt, waar je niks voor hoeft te doen, een liefde die jou verwarmt, die jou geheel accepteert zoals je bent, die niks vraagt, die jou de grootse verbondenheid toont van jou met elk ander, met alles wat leeft en beweegt, een bron van oneindig mededogen. Die liefde heeft ruimte nodig, die jij kunt geven door alles en al het andere daarin op te nemen, door die 'metterdaad naar buiten te tonen', zoals Clara dat verwoordt en dan kom je uit bij de naastenliefde... en die valt natuurlijk helemaal niet mee. Al helemaal niet in een communiteit waar je alles met elkaar deelt en je ook 'opgescheept' kan zitten met medezusters waarmee het helemaal niet klikt, zo bleek in het gesprek dat volgde.
Deze communiteit praat veel met elkaar en ze beginnen elk groepsgesprek met het lezen uit een stukje van het Testament en het onsteken van een kaars, vertelde R. de abdis me onlangs. Ook weet men van elkaar wie men is in het Enneagram, waardoor het makkelijker wordt om met elkaars verschillen te leven en open te blijven staan naar elkaar. Elkaar liefhebben zonder daar zelf iets voor terug te vragen, gericht op groei die wederzijds is. Ik vind dat razend knap.
