De boeking naar New York was mislukt. Wat nu? Weer opnieuw dat hele proces, op zoek naar een ticket, enzovoort ? Dat haalt iets van de eenmaligheid van zo'n soort actie weg. Dan moet je wel écht willen en ik met mijn altijd alles bevragende geest denk dan: waarom toch, is dat nou wel nodig, wil ik echt zo graag, wat levert het me op? Ineens bedacht ik me: Ja, ik wil. Maar gezien de hectiek aldaar, heb ik de buitenruimte nodig: een hele dag in Central Park met een boekje, die dingen. Dus dan blijft de zomer over om te gaan. En dan niet een week, maar zoals naar Peking, drie weken ofzo.Oké. Exit NY. Voorlopig. Wat dan? Dat vraagt umdenken. De hele, halve wereld ligt open. Wil je wel weg? Raar toch, terwijl delen van de wereld in brand staan, om daar langs te zeilen, te vliegen irgendwann, irgendwo. Niet fysiek, doe je dat natuurlijk altijd here, there and everywhere. (waarom die deuntjes nu in mijn brein verschijnen, geen idee).
Ik vertrek! Over exact een maand. Ik heb een bekende weg geboekt: vliegen naar Malaga zoals twee jaar geleden, op het terras belanden van dezelfde hostel nabij de zee en daarna naar het voor mij onbekende Sevilla. Die ligt iets dichter bij de zee aan dezelfde rivier, de Rio Guadalquiver, als Cordoba. Twee jaar verder, de zee iets dichterbij... zoals je tijd verstrijkt. Heel misschien nog terug naar Cordoba, de stad, en de moskee met de rood-witte bogen, de Mesquita, die mijn hart veroverd heeft. Al moet je soms niet terug naar jou al dierbare plekken; het verleden heeft wellicht genoeg aan zich zelf.
Ik zie wel. Lente in Spanje... Sevilla heeft dat grote ronde plein dat in de Star Wars-saga een rol speelt. Daar lopen de wijzen en de leiders van die toekomstwereld door de zuilengangen te preluderen. Dat wil ik ook. Dat beeld van dat plein doet me gaan.
