Adele & Grisham

Ik dacht een liedje ofzo te gaan bekijken en beluisteren, voor het slapen gaan.  Van Adele; het concert Live in the Royal Albert Hall. Het kwam erop neer dat ik de gehele dvd bekeken heb, méé in de sfeer, de liedjes, haar geweldige stem, haar anekdotes ertussendoor, soms boers, grof, arbeidershumor: hier sta ik dan in de fucking Royal Albert Hall!, sorry mensen, zo'n taalgebruik past niet hier, maar ik mot het effe kwijt!, zo begint het. Ze vraagt regelmatig of de zaallichten aankunnen zodat ze rond kan kijken en op het einde kan ze haar tranen niet inhouden als de hele Hall voor haar zingt: Someone like you.

Wat zijn de mensen toch wisselend begiftigd met talenten! Haar albums 19 en 21, geven haar leeftijd aan; zó liedjes kunnen schrijven, zó zingen, zó'n persoonlijkheid zijn en dan heb je nog jaren te gaan, volgens de levensverwachting, wie kun je nog meer worden, hoe zal dat gaan? Wat is dat toch prachtig; als je gevoeligheid en kwetsbaarheid kunt laten afwisselen met een daverende lach. Ze vertelde over het ontstaan van sommige liedjes: dat ze zelf schrok: Voel ik dat? Ik wist dat tevoren niet. Haar beste vriendin zat in de zaal en ze bood haar excuses aan voor arrogantie: dat ze ooit de vriendschap had verbroken en hoe blij ze was dat dit haar vergeven was.

Ik hou er wel van als die bewegingen van het hart zichtbaar gemaakt worden:  het bijna of eventjes op het verkeerde pad zijn en dat dan herstellen en zo als aanvankelijke underdog, angstig en bedreigd in de wereld die je zelf geschapen hebt, daaruit loskomen en samen met je dierbaren daarop terugkijken en dus samen triomferen: Er is iets overwonnen.

Daarom dat ik waarschijnlijk in enkele weken tijd weer eens twee boeken van John Grisham achter elkaar door, in één ruk uitgelezen heb. Gisteren was dat de Deal. Het speelde zich af rondom Treviso, Venetië en in Bologna en dat was ook een factor. Lezen is toch een merkwaardige activiteit: want je leest het verhaal, maar dat mengt zich tegelijk met eigen ervaringen, herinneringen, belevingen. Je bent dus al lezend, werkelijk op meerdere plaatsen en tijdslagen tegelijkertijd.

Het is toch die éne beweging waar John Grisham in gespecialiseerd is: je kruipt in de huid van een zielenpiet, iemand die totaal aan de grond zit en bedreigd is of onrechtvaardig behandeld is en dan zie je die zielenpiet allerlei onverwachte, aanvankelijk onbegrijpelijke, dingen doen. Moves waarvan je weet, omdat je Grisham leest, dat die onderdeel zullen zijn van een groot plan van bevrijding. En zo ontwikkeld zich het ook, naar een happy end, alle uitgezetten lijntjes komen op het einde bij elkaar en vormen een geheel.

Zoals Adele in tranen tegen haar publiek zegt: dat ik dat liedje ooit heb geschreven en dat jullie het nu zingen, op een plek waarvan ik alleen kon dromen... en nu ben ik hier.