Gisteren lag er weer zo'n fantastisch laagje sneeuw, het was helder weer en dan wil ik naar buiten. Een wandeling bij de Bisonbaai, hoe zou het daar nu zijn? Des zomers is dit mijn favoriete hang -en verwijlplek. Maar ook nu, is het er wellicht mooi om een rondwandeling te maken: langs het meer en aan de andere kant langs de Waalstranden met uitzicht op de Waal die breed en 'traag door oneindig laagland' gaat en je Duitsland inkijkt.
Maar de Bisonbaai was afgesloten, er stond een boswachter van Staatsbosbeheer bij een rood-wit lint. Hoog water: alles was overstroomd, er waren geen strandjes meer, het water stond aan de populierenrij die de Bisonbaai omzoomd en het land aldaar was als een pier geworden, die de wateren van de baai scheidde van de wateren van de Waal. Verderop was alles onder water, dus je kon hoogstens op-en-neer wandelen. Maar dat mocht niet.
Waarom niet? Welnu: ook het wild, de reeën, de verborgen dieren, er was een das gesignaleerd en een vos, het kleinere grut, muizen en ratten, ze konden nu ook niet weg. Wanneer de mensen daar ook zouden gaan lopen, dan was er een kans dat je ze verjoeg en dat ze dan het water in zouden vluchten en zouden verdrinken. Waar het wild anders vrij rond kan lopen, langs de oevers en door de uiterwaarden, was er nu alleen maar die landtong, een ingang zonder uitgang.
Nou, daar wil je wel rekening mee houden. Niks in je wil het vrije wild inperken, verjagen, beklemmen. Ook al betekent dat je dan zelf niet kunt doen wat je het allerliefste wilt. Zo komt het me voor dat de wil, je eigen wil werkt: je wilt niet iets alleen maar voor jezelf, je wilt iets wat het beste is voor 'de zaak', dat wat een groter en ruimer goed dient, dan de engte van je eigen willetje.
Dat wild op die landtong: dat zijn alle verborgen gevoelens en verlangens. Die verdrinken als ze niet rond kunnen lopen, geen eigen wegen kunnen zoeken en vinden. Soms word het ruimer en vrijer, ontstaat er doorgang en iets nieuws, door je eigen wil te beperken. Een wijsheid die ook te vinden is in de kloosters.
