Heel vervelend. De computer op mijn werk laat mijn blog niet meer zien. Of de helft, met rare vervormingen en letters die zich uitrekken. Ik kan wel een blogje schrijven. Maar op de een of andere wijze, voelt het dan aan alsof je iets in het luchtledige doet. Alsof de context verdwenen is, de wereld eromheen die dat blog genereert.
Waarom, o waarom schrijft men een blog? Kennelijk denken sommigen dan dat je een soort van openbaar dagboek hebt. Welnu, dat is het dus helemaal niet. Ik stort mijn hart hier niet uit. Toch is het ook persoonlijjk. In de vele jaren dat ik dit nu doe, is het ook steeds meer iets van een regelmatige oefening geworden. Om alert te blijven, om iets vast te leggen, of wellicht eerder te vangen, als een vlinderman met een netje tussen de bonte snel fladderende vlinders, van wat er aan belevingen in mijn brein en de buitenwereld rondzwerft.
Door een blogje, worden sommige zwervers zichtbaar, omdat ik ze vastleg. Niet als aan een ketting, om ze gevangen te houden, maar als een soort van vergrootglas dat ik erop leg: dát raakt me. Soms is het: O, kijk ik daar zó naar? Of: Hé wat wonderlijk, dat die dingen van die dag bij elkaar passen, iets met elkaar te maken hebben, dat zie ik nú pas, nu het blogje geschreven is.
Veél, heel veel, van wat ik meemaak en beleef, komt dus niet in het blog. Maar een goede lezer, die kan toch wel volgen wat mij wezenlijk raakt.Wat mijn thema's en onderwerpen zijn. Er zijn natuurlijk inside-lezers en outside. Soms schrijf je over iets in algemene bewoordingen, maar dan zit er een specifieke ervaring achter. Waarvan sommigen weten. Anderen lezen alleen maar een algemene mijmering.
Zo zou ik nu iets over respect kunnen schrijven. Hoe machteloos en woedend makend het is, als iemand dat met de voeten treedt. Wanneer het je gebeurd als je iemand treft die zich op geen enkele wijze in jou kan inleven, die alles alleen kan bekijken vanuit het eigen perspectief, van wie je nog nooit hebt mee gemaakt dat die gewoon eens: 'Het spijt me' zegt, maar manipulerend elke keer weer het gelijk (alsof het daarover zou gaan...) naar de eigen kant trekt in eindeloze redeneringen, verdraaingen en selectieve, donkere en duistere uitsneden maakt van de wereld die juist zo ruim en licht kan zijn...
Tja & enfin. Misschien wordt dit blog ten diepste wel gevoed door een verlangen en een geloof dat het mogelijk is in het leven om niet ten onder te gaan aan machteloosheid en verdriet. Dat mensen werkelijk verbondenheid en nabijheid kunnen beleven, mits men van twee kanten oog heeft voor elkaar en alles wat de wereld geeft om dit te kunnen ervaren.
